Vincent Van Gogh, on yedi yıl boyunca, kulağını kestiği zamanlardan bir tarlada kendini vurmadan iki gün önceye dek kardeşi Theo’ya mektup yazmaya devam etti. Mektuplarda ressam çektiği maddi ve manevi sıkıntılar ile çoğunlukla bunların sonucu olan psikolojik dalgalanmaları, hayatını ve sanatını ilk ağızdan aktardı. Edebi açıdan da önemli olan bu mektupların sonuncusu 27 Temmuz’da kendisini vurduğu gün üstünde bulundu.
“Sevgili Kardeşim,
Güzel mektubun ve içindeki elli frank için teşekkürler…
En önemli iş iyi yürüdüğüne göre, daha önemsiz konularda daha fazla konuşmama ne gerek var? İş ile ilgili konularda daha salim kafayla konuşacak duruma gelmemize çok vakit var besbelli…
Öteki ressamlar, içlerinden ne düşünürlerse düşünsünler, doğrudan doğruya resim ticaretiyle ilgili tartışmalardan içgüdüsel olarak uzak tutuyorlar kendilerini. İşte böyle, gerçek olan şu ki, yalnızca resimlerimizi konuşturabiliriz. Gene de, sevgili kardeşim, sana her zaman söylemiş olduğum bir şey var ve bunu, elinden gelenin en iyisini yapmaya kararlı bir kafanın son kertesine dek zorladığı çabanın içtenliğiyle bir kez daha söylüyorum, bir kez daha yineliyorum ki, seni her zaman basit bir Corot tüccarından daha ötede gördüm ve görüyorum; sen, benim aracılığımla, birtakım resimlerin üretilmeşine katkıda bulundun. O resimler, en büyük kargaşanın içindeyken bile sükûneti muhafaza etmişler, edeceklerdir. Çünkü varmış olduğumuz yer bu… Bu görece kriz anında sana söyleyebileceğim tek şey, ya da en önemli şey bu… Ölmüş ressamları satanlarla yaşayan ressam ticareti yapanlar arasında durumun çok gergin olduğu bir anda.
Böyle işte, ben, kendi çalışmalarım için yaşamımı tehlikeye atıyorum, bu çalışma uğruna yarı-deli bir insan oldum -olsun, kabul- ama bildiğim kadarıyla insan ticaretiyle uğraşanlardan biri değilsin sen ve hangi tarafı tutacağını, tam insanca davranarak seçebilirsin. Ama bilmem ki…”
Vincent Van Gogh
Theo’ya Mektuplar
