Altüst oldum. Bilmiyordum ki, Frank’ın böylesine hasta olduğunu! Sapasağlamdı burdayken, bir kez bile duymadım öksürdüğünü; canlı, sevinçli, uykusuzluk çekmeyen biriydi yanımdayken. Bana teşekkür ediyorsunuz, sevgili Max, bana ha? Oysa azarlayın beni, burada mıhlanıp kaldığım, onun yanına gidemediğim için çıkışın bana; mektup yazmaktan başka bir şey yapamadığımdan ötürü gücenmeniz gerekir. Ama n’olur, gene de; sakın, sakın darılmayın bana, kötü düşünmeyin benim için… Bu işi hafife aldığımı sanmayın sakın. Deşilmişim üzüntüden, ne yapacağımı şaşırmış, bitik bir durumdayım (Frank’a söylemeyin sakın). Yazdıklarınız doğruysa, ona bir iyiliğim dokunabiliyorsa, bu benim için mutlulukların mutluluğu demektir Max.
Bir yerlere gidip dinlenmesi için elimden geleni yapacağım; daha olmazsa kalkar gelirim Prag’a, birlikte çabalar, göndeririz onu. Söylemem gerekir mi? Her şeyi yaparım onun için.
Evliliğim, kocama olan sevgim… Bunlar çok çapraşık şeyler Max; anlatamam mektupla. Buradan ayrılamam hemen, belki de hiç ayrılamam; yalnız… Hayır hayır, konuşmak alıklık olur. Durmadan kaçamak yapıyor, kendime bir çıkar yol arıyorum; yaşadığım sürece iyi ve doğru olanı yapmak istiyorum, o kadar! İnanın bana Max, Frank’ın üzülmesine dayanamam, bilin ki, benim için Kafka’dan başka önemli bir şey yok yeryüzünde.
Yanında siz varsınız şimdi, rahatım biraz; söylenmesi gereken bir şey olursa -hiç çekinmeden- apaçık olduğu gibi yazın bana… Yazarsınız değil mi? Frank’ın yanında olduğunuz için, ben de kendimi eskisi kadar yalnız duymuyorum artık.
Yolculuğu için neler gerektiğini yazın bana, doktorun dediklerini de. İyileşmesi için umut var mı, yok mu? Niçin soruyorum bunları? Önemsiz bunlar şimdilik, önemli olan onun gitmesi, gidecek de biliyorum. Durmadan teşekkür etmek istiyorum size Max, mektubunuz içime su serpti. Size Max dediğim için de özür dilerim, Franz’dan alıştım, o da öyle diyor size.
29 Temmuz 1920
Selamlarımla Milena
Franz Kafka
Milenaya Mektuplar
