Kadınlar bekleşiyor bu akşam maden ocağının başında,
dehşetten kalpleri ha durdu ha duracak,
kirli gökyüzünde hortlaklar gibi bakan çarklara dikmişler gözlerini,
altında esir hayatı yaşanan ölü sessizliğindeki çarklara, kaderin sessiz çarklarına.
Fırtınadan kaçıp sığınmış koyunlar gibi toplanmışlar küme küme,
dururlar kımıldamadan, dururlar sessiz soluksuz.
Ayaklar altındaki kuyularda az önce,
kayalıklar arasındaki kömür damarlarında yanan ve parlayan gaz birdenbire
ölüm şaçtı dört bir yana.
Gece, kapkara gece soğuk
Yağmur yağıyor sis içinde.
Atkıları, üstleri başları sırılsıklam
çukur sıska yanakları mosmor kadınlar bekleşiyor.
Bir mucize kurtarır onları kurtarsa kurtarsa, böyle geldiydi kadınlara haber.
Ama kadınlar dönmeyecekler yuvalarına
kadınlar ocaklarının başına dönmeyecekler.
Bekleyecekler şafak sökene dek,
başlayıncaya dek dönmeye çarklar yeniden,
getirilinceye dek sedyeler içinde buraya sevdikleri, bağlandıkları erkekleri,
güçlü, yumuşak, güzel erkekleri buraya getirilinceye dek bekleyecekler.
Saatinden tanıyacaklar kimini,
kimini bir düğmeden, kimini bir sezgiyle sadece.
Ve birkaç gün sonra bütün bu cesetler hep birlikte gömülecekler büyük bir çukura.
Sevgilerini ve üzüntülerini gönderecek başefendi hazretleri.
O milletvekileride de orada olacak,
hani şu bilinen kişiler, görünecek çok kederliymişler gibi,
gidecek cenazenin arkasından ağır ağır şık iskarpinli ayaklarıyla.
Ocağın sahibi de orada olacak, o herif ki belki yüz kere
demiştir, anam avradım olsun madencilere artık bişeyler olmuyacak.
Baş efendi de orada olacak.
Çocukların nafakası ile biyerleri dolduran Baş efendi,
dua edecek ağlamaklı ağlamaklı,
yüreklerini parça parça edecek sevdiklerini yitirenlerin,
basa basa sözcüklerin üzerine palavralar sıkacak Baş efendi.
Sayıp dökecek tehlikelerini maden ocağının,
ve madencilerin değerini sayıp dökecek ve yiğitliğini.
Ve bütün gazeteciler, zehirlemek için kamuyu,
mürekkep harcamışlardı hani denizler dolusu,
“endüstrinin yıkıcılarına” veryansın etmişlerdi hani,
kimbilir şimdi ne acıklı öyküler döktürecekler.
Ve halk üzülecek:
“Ne acı” diyecek, “Ne acı”.
Unutulacak ama her şey haftasına varmadan
Ve milletvekili,
Ve maden ocağı sahibi,
Ve Baş efendi,
Ve gazeteler,
Ve beyni yıkanmış kamu,
devam edecekler zehirlerini, kinlerine depo etmeye,
gelecek ilk büyük madenci grevinde boşaltmak için.
Bu akşam kadınlar maden ocağının başında bekleşe dursun
Tanrı bile görmüyor, tanrı bile,
İkiyüzlülüğünü ve utancını bu oyunun.”
İngiliz yazar Joe Corrie’nin İngiliz maden işçileri için yazdığı ‘Madenciler’ adlı oyununda yer verdiği ‘Kadınlar Bekleşiyor Bu Akşam’ isimli şiiri
