Devamı…Cesare Pavese: Dövüşmek zorundaydık, kaderimizdi bu, o kadar…
Cesare Pavese
Cesare Pavese: Beni kimsenin tanımayacağı bir yer arıyordum
Daha kapıda işletmeye başladı beni. Buradan ilk çıkışım olmadığını, bir de onun gibi birinin bunu da yaşaması gerektiğini söyleyince, anlamlı anlamlı gülmeye başlıyor, çayırda baş başa bir kadınla bir erkekmişiz gibi ve çıkınını koltuğunun altına sıkıştırıp, “Babam olmayacaktı ki…” diyor.
Devamı…Cesare Pavese: Beni kimsenin tanımayacağı bir yer arıyordum
Cesare Pavese: Ait olduğu bir yer bulmaya çalışır insan…
Bir yerde doğmuş olmanın, onu kanımda hissetmenin ve şu ya da bu ürün alındığını umursamadan daha şimdiden atalarımla yan yana nerdeyse birlikte gömülmüş olmanın ne anlama geldiğini orada ve o zaman anladım.
Devamı…Cesare Pavese: Ait olduğu bir yer bulmaya çalışır insan…
Cesare Pavese: Her şey insanın çocukluğundadır
Zaferin tadını çıkarabilmemiz için ölülerin dirilmesi, yaşlıların gençleşmesi, uzaktaki dostlarımızın dönmesi gerekir. Biz bunun düşünü dar bir çevrede, bizim için bütün dünya sayılan bildik yüzler arasında kurmuştuk; şimdi büyüdüğümüze göre, yaptıklarımızın ve söylediklerimizin gene bu yüzlerde yansımasını isteriz. Oysa onlar yaşlanmış, ölmüş, kayıplara karışmışlardır. Bir daha dönmemecesine. Bu durumda umutsuzca çevremize bakar, bizi yalnız bırakan, ama bizi seven, yaptıklarımıza hayranlık duyacak olan bu küçük dünyayı yeniden yaratmaya çalışırız. Ama böyle bir dünya yoktur artık.
Cesare Pavese Günlüğünde Son Sayfa: İntihar düşüncesi alçakgönüllülük istiyor, kendini beğenmişlik değil
Gizlice en çok korkulan şey hep gerçekleşir sonunda. Yazıyorum: Ey, Sen, acı. Peki sonra?
Bütün gerekli olan, biraz cesaret.
Acı ne kadar ortaya çıkar ve kesinleşirse, yaşama içgüdüsü o kadar ağır basıyor ve intihar düşüncesi zayıflıyor.
Kolay sanmıştım ilk düşündüğümde. Zayıf kadınlar yapmıştı bu işi. Alçakgönüllülük istiyor, kendini beğenmişlik değil.
Tiksiniyorum bütün bunlardan.
Sözler değil. Eylem. Artık yazmayacağım.
Cesare Pavese: Hiçbir zaman dünyayı umursamadan yaşayan rahat bir insan olamadım
Bir insan benim durumumda olursa, onun için vicdanıyla hesaplaşmaktan başka yapacak bir şey yoktur. Bir insanın başına gelenleri geçmişinin tümünün belirlediği saplantısından vazgeçmem için hiçbir neden göremiyorum. Kısacası, hak edilmiş bir sonuçtur bu. Böyle bir noktaya varmış olmam için benim tam bir budala olduğum gerektiği açıkça ortada. Her şeyden önce, sorumsuzluk. Vicdanıma danışarak ne yapmam gerektiğini hiç düşündüm mü? Her zaman duygulanma, zevkime göre davranmayı seçtim. Bunun böyle olduğundan hiç kuşkum yok. Kadın düşmanı olduğum dönem bile (1930-1934) aslında böyle bir bencilliğe dayanıyordu. İnsanlarla gerçek bağlar kurmaktan kaçınıyordum, böyle bir numara yapmak da hoşuma gidiyordu.
Devamı…Cesare Pavese: Hiçbir zaman dünyayı umursamadan yaşayan rahat bir insan olamadım
Pavese: İnsanın çocukluğu, derdini söylemekle ona çare bulmanın aynı şey olmadığını anlayınca biter
Bir insan kendini herhangi bir tutkuya ne kadar kaptırırsa, kendi başına kişisel niteliği olmayan olaylar ona o ölçüde acı vermeye başlar. Her şeyden önce bu olayların kişisel olmayışları onun yanlış sonuçlara varmasına yol açar öyle bir gerginlik içindedir çünkü. Hırslı bir insan, ünlü birisi kendisini tanıyıp konuşmadı, diye acı çeker; bir din adamıyla konuşurken onun ilgisini çekmek için vicdanındaki huzursuzluktan dem vurur, böylece orada istemeden kendilerine kulak vermiş olan bireyci bir adamın gözünde gülünç düşer. Bu türden bir adamın çektiği her acının kökünde hırsın tersi olan kıskançlık yatmaktadır.
Cesare Pavese: Yazgı, meydana gelmiş ve henüz meydana geldiği bilinmeyen şeydir
Doğal büyüye, “ilkel” olan şeylere, bitkilerde, sularda, kayalarda, kırlık yerlerde yaşayan ruhların gerçekliğine karşı duyduğun aşırı tutku, bir çekingenlik, insan dünyasının ödev ve sorunlarından kaçma isteğinin bir belirtisidir.
Nesnelerin gerçekliğini kavramak için duyduğun bu efsane ihtiyacının yanı sıra, insanlara ve insanların tutkularına da aynı gözlerle bakabilme yürekliliğini göstermelisin. Ama güç, aykırı bir şeydir bu doğanın değişmezliği, geniş yorum olanakları, sessizliği yoktur insanlarda.
Devamı…Cesare Pavese: Yazgı, meydana gelmiş ve henüz meydana geldiği bilinmeyen şeydir
En büyük felaket yalnızlıktır…” Cesare Pavese’nin Acıklı İntiharı – Giovanni Bonalumi
Cesare Pavese’nin ölümünden bu yana on beş yıl geçti. (Pavese 1950 yılının 26 Ağustos’u 27 Ağustos’a bağlayan gecesi Turin’de öldürmüştü kendini.) Yaşam Uğraşı (İI mestiere di vivere) adlı kitabı üstünde yapılan tartışmalar sırasında Emilio Cecchi’nin de belirttiği gibi, Pavese’nin kısa yaşam süresini (9 Kasım 1908’de Stefano Belbo’da doğmuştu) “acıklı intiharına geçişe hazırlık” olarak yaşadığını kabul edecek olsak da, onun bir çöküşe oldukça güçlü bir biçimde karşı koyduğunu da açıkça söylemek zorunda kalacağız. Gençlik yıllarından beri itildiği çöküşü, ölümü bu “son güzel türküyü”, bu “anlamsız acıyı” yenmeye çalışmıştı. Birçok dizesinde ölümü, yaşamın bütünlüğü içinde gördü; tüm varoluşunu, gizlice kemiren bir kanser illeti olarak tanımladı.
Devamı…En büyük felaket yalnızlıktır…” Cesare Pavese’nin Acıklı İntiharı – Giovanni Bonalumi
