Nerden geldim buraya? diyor Birinci Ses.
Nerden geldik buraya? diye yankılıyor aynı soruyu İkinci
Ses.
Cevap yerine, Nerden geldik buraya? diye soruyorlar birbirlerine, ama öylesine yavaştan ki, belki kendileri de duymuyor.
Sanki kaçmışım, bu dağ başına kaçmışım, başka gidecek yer bulamayıp; sanki unutulmak için, diyor Birinci Ses. Onun gibi bir şey, diyor İkinci Ses. Başka ne yapabilirdik? diyor Birinci Ses. Başka bir yere kaçabilirdik, diyor İkinci Ses. Sıcak bir yere. Bir adaya ya da bir çöle, diyor Birinci Ses. Adada dalgalar var gece gündüz, diyor İkinci Ses. Çöldeyse kum fırtınaları.
Bir ormana da sığınabilirdik, diyor Birinci Ses.
Rüzgârda konuşan ağaçlan dinlememişsin belli, diyor ikinci
Ses.
Öyleyse burası iyi, diyor Birinci ses. Bunu mu demek istiyorsun?
İyi mi, kötü mü, bilmiyorum, diyor İkinci Ses. Burdayız bildiğim bu.
Ama bundan da kurtulmak gerek, diyor Birinci Ses. Kurtulacağız, diyor İkinci Ses. Bugüne değin nice yerlerden kurtulduk. Burdan da kurtulacağız. Burdan da kaçacağız. Bu karlı dağ başından. Buraları bize göre değil. Düzlüğe ineceğiz. Deniz kıyılarında dolaşacağız. Tabanlarımızı yakan kumların üstünde. Çırılçıplak. Yaz güneşinin altında. Güneyde bir yerde. Sonra?
Sonra ordan da kaçacağız tabii, diyor Birinci Ses. Nereye? diyor İkinci Ses.
Bugünden nasıl bilebilirim? diyor Birinci Ses. Ama bir gün gelecek, ordan da kaçacağız.
Ama bir gün duracağız. Bir yerde, durgun bir suda demir atacağız, öyle değil mi? diyor İkinci Ses. Evet, diyor Birinci Ses. Bir gün. Bir yerde. Çukurumuzu kazmak ve içine girmek için.
Ferit Edgü
Kaynak: Kimse
Bir karakış boyu, ülkemizin doğusunda Hakkâri’nin Pirkanis adlı dağ köyünde, anmak, anımsamak, anlamak, sormak, karşılık aramak, ayakta kalabilmek için sürdürülen yalnızlık konuşmaları. (Sel Yayıncılık)
Bir yanıt yazın