Yusufçuğun Baş Dönmesi
Bunu sana yazıyorum
tam beş gün var son yaz eşitliğine
Cılız bir ot sapından kopartıldım ben
sisler vadisinde kaybolanların şarkısını söylerken
kanadından “geceye iğnelenmiş kelebeğim”
ve elin,
kanatlarımdan damlayan kan
donuyor soğuk parmak uçlarımda…
Bunu sana yazıyorum
tam beş gün var son yaz eşitliğine
Kimsesizliğimin o yalnız kışında
“ateşli bir sabırla” suda büyüttüm seni
etten kozanı yırttım sonra
göbek bağıyla gömdüm uykuyu toprağa
duyuyor musun şimdi her kuşluk vaktinde
çatlaklarımdan sızan kırmızı kuğunun son şarkısını…
Bunu sana yazıyorum
tam beş gün var son yaz eşitliğine
Göğe sığındım ıssızlığın arka penceresinde
bulutlar ülkesinden akan çiy kadar soğuk
yeşile düşen sarı gölge gibi soluk
cama yaslanan şu garip bitkiden daha tuhafım
utancın soğukluğu mermer yüzümde
ört, iki kişilik divanında yok olayım…
Bunu sana yazıyorum
tam beş gün var son yaz eşitliğine
Kalenin tepesine inen meleğe söyledim:
Rafaello, bana bir çift kanat ver!
Verdi, kanadı sırtına ekledim,
ruhuna sonsuz bir özgürlük üfledim
Tiber bir kez daha içimden akıp geçti
anladım seninkisi yusufçuğun baş dönmesi…
Nevin Koçoğlu
