Unuttum Bağışlamayı
I
Burada dur Menad,
burada, hayat’ın tam orta yerinde…
Görüyor musun izleri Menad,
evimizin üstünde mavi tabut kayıklar
ve ölümlü tanrılar…
II
Göğsümde dolanan demir kuşları sen de görüyorsun
ve bir kalbin ıssızlığını,
ısırılmış dilin suskunluğunu.
Hiç kimse yok Menad,
hiç kimse yok bu soğuk yağmurlu köşede…
III
Gözyaşımı o nehre karıştırdım ben Menad
eskisinden hızlı aktı sular,
sarı yapraklara karıştı yanmış sözler,
yüzüne nehrin karanlık suyunu örttü tanrı,
İnsandan merhametliyim dedi demir…
IV
Yapraksız ağaçlara binlerce yuva astım Menad
toprağa sapladım asamı!
Fısıldasın yalnızlığın kuşlarına gökyüzü
unuttum ben bağışlamayı…
V
Su tutması olmalı bu Menad,
kalbim üşüyor…
Nevin Koçoğlu
