Birden yerimden kalktım. Bir bloknot çektim masamdan. Odam karanlıktı daha. Kalemi el yordamı ile bulamadım. Işığı yaktım.
Başladım yazmaya. Yaşamımı yazacağım. Sabaha daha var. 3 ocak 4’e geçiyor. Yıl 1970.
Öbür odada karım ve en küçük oğlum Etkin, uyuyorlar. Büyük oğlum Gün ile ortanca Olgun da odalarında uykuda.
Şimdi gittim üzerlerini örttüm. Her zaman açılırlar, babalarının oğlu derler. Olgun başını yorgana gömmüş gene. İki gündür bir maymundan söz ediyor. Ağabeyi, “maymun (sana) bakıyor” demiş. Bu sabah uyandıklarında onlardan öğrendim. Çünkü sormuştum sabahleyin Olgun’a : “Neden dün gece başını yastığın altına almıştın? deye. ikisi de gülerek aynı anda konuşmuşlardı.
Yaşamımı yazacağım. Birden karar verdim bilmiyorum. Biliyorum bilmesine ama neden olduğunu bir çırpıda söyleyemeyeceğim nedenlerden ötürü öyle demek zorundayım şimdi.
Artık, nedeni nasılından çıkacak yazdıkça. Bir soruya karşılık olsun diye değil. Bir şeyi, ya da bir şeyleri açıklığa çıkarmak kaygusundan da değil. Yazdıkça çıkacak olaylar ortaya.
Evet, benim yıllarım yok. Yok artık. Benim olaylarım var.
Yıllarım olayların arasına saçıldı. Olayları sıraladıkça, birbirine benzeyenleri topladıkça yıllarım da derlenmiş olacak.
Birinci, büyük, baş ve uzun olayım, “Ev olayım”a, geçmeden önce, şimdiki durumumu belirtmekte yarar görüyorum.
Şimdi İstanbul’da Bebek’de bir apartmanın birinci batındayım. Boğaz’ın kenarında, kıyıya elli metre var yok. Bir gemi boyu denizi görüyorum boy çizgimden. Yazın bunun yarısını yeşeren ağaçlar kapatırmış. Kapatsınlar. Ben ille denizi göreceğim, görmeliyim demedimdi zaten.
Geçeli bir ay olmadı. Katımız yan daire. Çocukları salondan bahçeye çıkaran bir kapımız var ayrıca. Onlar çabucak bahçeye kaçıp, suların çamurların içinde bulanıp halıyı batırsınlar ve annelerini sinirlendirsinler diye seçmedik bu sessiz yan bahçeli daireyi. Çocukların bahçe ile ilişkileri sürsün diye seçtik, kiraladık.
Bahçenin önemini söyleyen kim şimdi. O ileride çıkar mı dersiniz.
Oto Roman
Özdemir Asaf
