Atölyesinde porselen tabak boyayarak resme başlayan Renoir, bu uğraş sonucunda dikkate değer işler çıkarması sonrasında akşamları resim dersleri için Dekoratif Sanatlar ve Resim Okulu’na gitmeye başladı. 1850’li yıllarda makinenin el işciliğinin yerini almasıyla işsiz kaldı. Resim sanatı ile uğraşma düşünü gerçekleştirebilmek amacıyla gerekli olan parayı kazanmak için büyük bir ustalıkla 18. yüzyıla ait resim taklitlerini yapmaya yöneldi. Yakın dostu Laporte’un önerisi üzerine Güzel Sanatlar Akademisi’ne girmeye karar veren Renoir, giriş sınavlarını başarı ile kazanarak, 1862’de Emile Signol ve Akşam adlı tablosuyla tanınan İsviçreli ressam Charles Gleyre’in atölyesine girmeye hak kazandı. Atölyede sanatsal gelişimi açısından önemli rol oynayacak olan Frédéric Bazille, Alfred Sisley, ve Cladue Monet ile tanışmıştı.
[srizonfbalbum id=10]
18. yüzyıl felsefesinin oluşturduğu kültürel ortamın izleri, orta sınıfın yaşamın tadını çıkardığı bu dönemin ahlak anlayışı, yaşadığı yerin kültürel yapısı Renoir’in yaşamıyla beraber tablolarına da yansıdı. Özellikle gençlik yıllarında etkisinde kaldığı ruh durumu; sevinci, mutluluğu ve gevşekliği sanatının temel teması oldu.
Birçok sanat tarihçisi tarafından izlenimci akımın önemli temsilcilerinden biri olarak nitelendi. Ancak hayatının daha ilk yıllarında Manet’e yakınlık duymuş, tarzını beğenmiş ve bunu, Courbet’nin plastik ifade tarzı ve Delacroix’nın renk dünyası ile birleştirmiş olsa da devamlı olarak hiçbir sanatçıya ve üsluba bağlanmadı.
Ressam, mesleğinin doruk noktasına ve sanatının en olgun dönemine ulaştığı sıralarda, 1900 yıllarına doğru hareket etmesine engelleyen ağır bir romatizma’ya yakalandı. Hastalık sebebiyle firca tutamayacak hale geldiğinde fircayı eline bağlamak suretiyle resim yapmaya devam ettiği rivayet edilen Pierre Auguste Renoir, Les Collettes Parkı’nda tablosunu boyarken soğuk alması sonrasında sağlık durumu iyice kötüleşti. 3 Aralık1919’da arkasından binlerce tablo bırakarak hayata veda etti.
