Sinema tarihinin en büyük isimlerinden biri olan Theo Angelopoulos, mitololojik göndermelerle beraber filmlerinde daha çok bireyden hareketle tarihsel bağlam içinde toplumsal olayları elle aldı. Özellikle 20. yüzyılda yaşayan bireyin yaşama dair varoluşsal çıkmazlarını, şavaşlarını, umutlarını ve düş kırıklıklarını şiirsel bir söylemle beyaz perdeye yansıttı.
Çoğunu Eleni Karaindrou‘nun müziklediği filmlerinde geniş plan çekimler ve uzun sekanslara sıkça yer vermesi nedeniyle her saniyede hareket ve heyecan arayan fast food’cu Hollywood izleyilerinin pek sevmediği yönetmen, hayatının 40 yılını sinemaya adadı. “36 Günleri”, “Avcılar”, “Kumpanya”, “Kitera’ya Yolculuk”, “Arıcı”, “Puslu Manzaralar”, “Leyleğin Geciken Adımı”, “Ulis’in Bakışı”, “Sonsuzluk ve Bir Gün”, “Ağlayan Çayır” ve son olarak “Zamanın Tozu” adlı filmlere imza attı.
Angelopoulos’un ölümünden sonra bu filmlerinden Guardian gazetesinin seçtiği unutulmaz 5 sahneyi aşağıdan izleyebilirsiniz.
Akira Kurosawa: “Theo merceğinden her şeye sessizce bakıyor. Filmlerini, izleyici perdeden kopamayacak kadar güçlü kılan işte bu sessizliğin ağırlığı ve Theo’nun kamerasının hareketsiz bakışının yoğunluğu. Böylesine kişisel ve eksiksizliği içinde böylesine benzersiz sinemacılık, sinemanın kökenine dönme eğilimi gösterir. İşte tazelik ve kuvvet izlenimini yaratan da budur.”
Martin Scorsese: Theo , usta bir sinemacı. Kadrajı nasıl kontrol edeceğini gerçekten anlıyor. En ufak hareketin en ufak mesafe değişiminin film ve izleyicide boydan boya yankılar yarattığı sekanslar var. Leyleğin Geciken Adımı’ndaki düğün sahnesi, Puslu Manzaralar’daki tecavüz sahnesi, ya da Kumpanya’daki herhangi bir sahne. Bütün bunların ipnotize edici, kapsamlı ve derinden duygusal yanları var. Onun kontrol duygusu ise bu dünyaya ait dense yeri.
Video kaynağı: ntvcnbc