1. Kediden Saklanan Balta
Sık sık eve ciğer getirir Hoca;
Ama kısmet olup da bir defacık tadamaz.
Derdini de kimseye anlatamaz; .
Bir karısına sorar sıkışınca.
“Kadın,” der, “ciğeri yine kim yedi?”
Kadında cevap hazır: “Ciğeri kim yer? Kedi.”
Hoca bir gün kalkar, baltayı alır;
Götürür dolaba koyar, kilitler..
Karısı şaşar kalır:
“Ayol, ne yapıyorsun baltayı?”der.
“Kedi görmesin. Ne olur, ne olmaz.”
“Aman Hoca, tuhafsın!
Kedi onu ne yapsın ?”
Hoca hiç bir lafın altında kalmaz.
Ne yapar yapar, ekler ekleştirir;
Taşı da gediğine yerleştirir:
“İlahi karıcığım, sendeki de akıl mı?
Hala gözün yılmamış bu kediden.
Üç akçalık ciğere tamah eden
Kırk akçalık baltayı bırakır mı?”
2. Perde
Bir gün sazlı sözlü toplantı var.
Hocaya bir bağlama uzatırlar.
“Hoca!” derler “şunu çalsana biraz!”
Hoca, malum, sazdan mazdan anlamaz.
Ama “hayır” demez alır eline.
Bir dokunur sazın orta teline;
Kendine göre bir hava, tutturur;
Aynı telin üstüne vurur durur.
Bir gürültüdür yayılır etrafa.
Mecliste ne kulak kalır, ne kafa.
“Hey!” der ev sahibi, “ne yapıyorsun?
Vaz geçtik, böyle saz yerinde dursun!
Adet! Bu perdelerde gezinirler.”
O zaman Hoca; hazrete şöyle der:
“İşin aslı öyle değildir, beyim!
Bu perdeyi bulamazlar da onlar,
Aramak için gezinir dururlar.
Ben bulmuşum; ne diye gezineyim?”
3. Hiç
Hoca kadıyken iki adam gelir;
Biri ötekinden şikayetçidir.
Der ki: “Hocam! Ben yolda gidiyordum;
Bu da evine odun taşıyordu.
Sırtından çuval düşmüş, boyna uğraşıyordu.
Arkadaş, dedim; sordum:
Tutsam şu çuvalı vursam sırtına,
Karşılığında ne verirsin bana?
Hiç! dedi. Ala! Mesele kalmadı;
Demek anlaştık, dedim;
Tuttum yükü, yükledim.
Ya borcun? dedim; oralı olmadı.
Şimdi ben hakkımı istemez miyim?
Ver bakayım borcunu demez miyim?..”
Hoca keser, der ki: “Doğru! Haklısın!
Madem ki vadetmiş, alacaksın.
Yalnız bir zahmet et şuraya kadar;
Kaldır şu kilimi altında ne var?”
“Ne mi var? Hiç!” “Hah! Al onu oradan
Çek git! Kaldı mı alacağın falan?”
Orhan Veli Kanık
Nasrettin hoca Hikayeleri, İstanbul 1970
