İlerici sol medya Suriye’nin ABD-NATO tarafından istikrarsızlaştırılmasında propaganda kanalı olarak hareket etmekte kararlı. Böylelikle, politik vicdan sahibi olması nedeniyle emperyalizm ve şiddete karşı hareketlendirilebilecek kitleyi yatıştırmakta. Tarih, “İlerici gazetecilerin” savaş başlatmak amacıyla kullanılmasının ilk olmadığını bize gösteriyor.
İngiltere gazetesi Guardian’da Charlie Skelton tarafından yazılan bir rapor, Batı haber kaynaklarının ABD-NATO liderliğindeki Suriye müdahelesinin becerikli ve zengin finansmanlı kamuoyu ilişkileri uygulayıcıları tarafından yürütülen propaganda kampanyasında, istekli kurbanlar (veya suç ortakları) olarak kalmaya devam ettiklerini anlatıyor. Skelton’a göre, “sözcüler, yani ‘Suriye uzmanları’ , ‘demokrasi aktivistleri’ … Esad rejimine karşı ‘aciliyet isteyen’, ‘uyaran’ ve ‘harekete geçilmesini isteyen’ kişiler Suriye’ye 2011’de Libya’da verilen ilacın aynısının NATO tarafından verilmesini isteyen karmaşık ve zengin maddi kaynaklı bir kamuoyu ilişkileri yönetimi çabasının parçaları. Skelton, “Onlar askeri müdahele ve rejim değişikliği fikrini pazarlıyorlar” diyor.
“ve anaakım medya bunu satın almak üzere oldukça hevesli. Suriye muhalefetini temsil eden “Aktivistlerin” ve sözcülerin çoğu ABD ve Londra ile yakından (ve çoğu durumda da maddi olarak) bağlantılı – müdaheleyi yapacak kişilerin bizzat kendileri ile. Bu da bu kaynaklardan gelen istatistiklerin ve haberlerin sadece haber olamayacağı – ikna oluşturma amacında olduğu, bir halkla ilişkiler kampanyası olduğu anlamına geliyor” [1]
Bu büyüklükteki bir ifşanın diğer büyükbaş Batı medyasında Suriye’deki durumu yeni baştan gözden geçirmeleri sonucunu doğuracağı düşünülüyorsa, bu oldukça yanlış bir düşünce. Amy Goodman’ın “Democracy Now” adlı haber programı buna iyi bir örnek. “Arap Baharının” renkli devrimlerinin başından itibaren ABD’deki “bağımsız” ilerici-Sol gazeteciliğin en ileri örneği haberlerini şaşırtma ve karartma ve böylelikle de Mısır, Libya ve şimdi de Suriye’de rejim değişimi kampanyasına destek olma yönünde yaptı. Libya ve Suriye’deki dezenfermasyon taktikleri ve ölüm mangaları kolaylıkla anlaşılabilirdi. Zira, bu taktikler 1980’lerde Reagan yönetimi tarafından Orta Amerika’daki özgürlükçü halk hareketlerine karşı kullanılmıştı.
Finian Cuningham, Democracy Now’ın yandaşlarının güvenilirliği nedeniyle Goodman’ı düzenli olarak izlediklerini gözlemlemiş; “yönetenlere bir istisna” olduğu açıkça kabul edilmiş – en kaydadeğer meseleler ve kişiler hakkında “sağır edici bir sessizliğin” hakim olduğu kısıtlandırılmış şirket medyasına karşı yorulmaz bir şövalye.” [3] Bugün Goodman’ın yere göğe sığdıramadığı programı Batı- destekli paralı askerlerin Suriye halkına karşı işlediği şiddete destek sunuyor.
Goodman ve benzer Sol medya, işin içine giriyor ve ikna ediyor. Bunun nedeni, şirket medya kontrolüne, ekonomik sömürü ve savaş kışkırtıcılığına karşı duruşları.
Bu özellikler, Goodman ve Democracy Now’ı dezenfermasyonun en etkili yayıcılarından birisi haline getiriyor. Bunun da ötesinde, eğitimli ve sözünü sakınmayan bir kitleyi yatıştırma hizmetleri Goodman ve ekibinin kınadıklarını iddia ettikleri askeri saldırganlığa yardım ediyor ve teşvik ediyor. “Arap Baharı” nın programlarında geniş bir şekilde ele alınışı, NATO ve Obama yönetiminin insani gerekçelerle sürekli terörizm ve savaş kampanyasının halis halkla ilişkiler yönetimi olarak tanınmalı ve kınanmalı. [4]
19 Temmuz’da, ancak anonim kalma güvencesiyle katılan gizemli bir “Suriyeli aktivist”le yapılan röportajdan sonra, Democracy Now programı McClatchy’nin Beyrut temsilcisi David Engers’i de programa kattı. Enders, kendiliğinden halkçı devrimin ivme kazandığı bir zamanda üst-düzey Suriye hükümeti yetkililerinin öldürülmesiyle sonuçlanan ABD-NATO destekli silahlı ordunun faaliyetlerini temsil ediyor.
“İsyanın sayıca arttığını ve örgütlenme yeteneğinin de ilerlediğini gördük. Ve Esad ve onun etrafındakilere birden fazla kere saldırmaya çalıştılar… Bu gördüğümüz, kitlesel bir isyanın ağırlığı altında unufak olan bir hükümet. Bu isyanı bastıramıyor.” [5]
Goodman ve Democracy Now aslında ilerici gazeteciliğin en büyük sapkınlığını sergiliyorlar: bilinçli olarak kamuoyunun inancını performansında ve ahlaki doğruluğunda en son savaşı teşvik etmek için kullanmak – ki bu neredeyse yüz yıldır süren bir gelenek. O zamanlar Goodman’a kayda değer biçimde benzeyen kamuya mal olmuş kişilikler Amerikan kamuoyunu 1. Dünya Savaşı’na girilmesi için görevlendirilmişlerdi. Bu, hükümet tarafından liberal şövalyelere geniş halk kesimi tarafından nasıl saygı duyulduğunun dikkatle değerlendirilmesi ile yapılmıştı.
Amerikan halkını savaşa girmeye ikna eden ilerici sol
Nisan 1917’de Demokrat Parti Genel Başkanı Woodrow Wilson Amerika’yı savaşa soktuğunda “dünyayı demokrasi için güvenli bir yer haline getireceğine” söz vererek Amerika’nın önde gelen ilerici gazetecilerine kararsız Amerikan nufüsüna savaşı “satmaları” için çağrı yapmıştı. Bu “satma” şimdiye değin kotarılan en büyük propaganda kampanyası aracılığı ile yapılmıştı. Wilson’un savaş amacıyla liberal desteği arkasına almasını garantilemedeki tedirginliği, iyi bilinen “İlerici gazetecilerin” halkın kafasındaki güvenilirliklerini, geçmişteki hükümet ve şirket yolsuzlukları ortaya çıkartma işleri ile nasıl kullandıklarını anlamasını sağlamıştı. Bu tarz gazetecilerden olan George Creel, Wilson tarafından yeni kurulan Kamu Enformasyonu Komitesi’nin liderliğine getirmişti. New Republic editörü Walter Lippman ve “halkla ilişkilerin babası” Edward Bernays da kurula “Amerikayı tanıtmak” amacıyla yurtiçi ve uluslararası kampanya kurulunun başına getirilmişlerdi.
İlerici Gazeteciliğin Aldatma Mirası
Stuart Ewen, Creel’in ABD’deki İlerici yazarlar ile geniş çaplı bağlantıları nedeniyle, Wilson savaş çabasında Creel’in bu entelektüel işçileri “liberal fikirler ile savaş amacın arasında görünür bir bağlantı kurmak amacıyla”biraraya getireceğine emindir. “Wilson’un varsayımı genel olarak doğrulandı. Savaş ilan edildiği zaman, İlerici gazetecilerden ateşli bir nesil savaş çabasının üzerini çok ihtiyaç duyulan liberal-demokratik retorikten oluşan bir peçe ile sardılar.”
Rockfellerlar ve Ludlow katliamındaki kötü şöhretleri örneğindeki gibi alaycı eleştrileri iyi bilinen Creel, “bir ‘kapitalist’ savaşa” karşı şüphenin hakim olduğu bir zamanda bir propaganda tertibatının liderliğini yapacak mükemmel bir adaydı. “Kamuoyunun aklını savaşa doğru itme anı geldiğinde, özellikle alt sınıflardaki savaş karşıtı hisler tarafından tehdit edilen karmaşa, Lippman’ın ‘rızanın oluşturulması’ olarak adlandırdığı duruma ihtiyaç duyurdu.” [6]
[Savaşı] pazarlama çabasının ölçek ve karmaşıklıkta rakipsizdi. CPI sadece resmi olarak haber ve enformasyonu sansür etme yetkisine değil, aynı zamanda haber ve enformasyon imal etme yetkisine sahipti. Gelişkin ve çok boyutlu reklam ajansı olarak rol alırken, Creel’in operasyonu “halka enformasyonun akışının değişik yollarını araştırdı ve bu kanalların savaş yanlısı materyalle dolup taşmasını sağladı.”
Komite’nin yurtiçi ayağı 19 altbirimden oluşuyordu ve bu altbirimlerden her birisi özel bir propaganda şekline tahsis edilmişti. Bunlardan bir tanesi olan “Haber Birimi” 6 bin basın açıklaması dağıttı ve savaşla ilgili enformasyonun akışındaki ana kanal oldu. Ortalama bir haftada, 20 bin gazete sütunu CPI propagandası tarafından oluşturulan veriye yer verdi. Çok kaynaklı Özellikler Birimi, popüler öykü yazarlarının, kıza hikaye yazarlarının ve deneme yazarlarının yardımlarını listeledi. Bu anaakım Amerikalı yazarlar resmi çizgiyi herkesin anlayabileceği bir formda her ay 12 milyon kişiye ulaşacak şekilde yayınladılar. Benzer çabalar sinema, sabunköpüğü şovlar ve doğrudan reklam alanlarında da yapıldı. [7]
Creel’in kendisi, şüpheci Amerikan halkına savaşı pazarlamak için düşünce kontrolü tertibatları için gösterilen muazzam çabayı hatırlıyor:
“İngiliz, Fransız ve İtalyan propagandasının direktörlerinin bizim külliyatımızın parlak ve konsantre etkililiği ile diğerlerinin çok üzerinde olduğu konusunda hemfikir oldukları hem CPI hem de Amerika için gurur kaynağı.”[8]
Creel’in hatıralarının yanısıra, liberal-düşünceli Lippman ve Bernays, CPI’daki deneyimleri sonucunda kolayca şekil verilebilen ve umutsuz bir şekilde yanlış bilgilendirilmiş kamuoyunun ciddi bir karar verebileceğine güvenememeleriydi. Onlara göre, kamuoyunun fikri teknokratlar (Lippman) “örgütlü bir istihbarat” tarafından yaratılmalıydı veya “görünmez bir hükümet tarafından” “mühendisçe inşa edilmeliydi” (Bernays) ve bu süreçte ortalama vatandaş atıl izleyici olarak varsayılmalıydı.[9]
İlerici-sol gazetecilerin Bush-Cheney’in Nazi benzeri zulüm politikalarına uzun ve gayretli muhalefeti veri alındığında, Democracy Now gibi programlar, Obama yönetiminin renkli devrimlerini ve “insani” politikalarla askeri müdaheleyi, şiddet ve emperyalizme en yüksek hassasiyeti olan kitleye hoş gösterecek gerekli dezenfermasyonu yayan dengeleyici platform görevi görüyor.
Bu olay, gerçekten alternatif haber kanallarının çoktan işaret ettiği modern tanıtım çabalarının karmaşıklığını ve etkililiğini, soldaki bir çok kişinin saflığını, ve klasik propaganda tekniklerinin hiçbir zaman ölmediğini kanıtlıyor. Daha çok, bu tekniklerin, kamuoyu hissiyatını kaydırmak ve kandırılmanın gerekçelerinin tahmin etmek amacıyla devamlı olarak rafine edildiğini ve genişletildiğini gösteriyor.
James Tracy
Global Research, 22 Temmuz 2012
Notlar:
[1] Charlie Skelton, “Suriye Muhalefeti : Konuşmaları Kim Yapıyor?” Guardian, 12 Temmuz 2012.
[2] Finian Cunningham, “Demokrasi Şimdi ve ‘İlerici’ Alternatif Medya : Emperyalizm ve Savaş için Amigolar” 13 Temmuz 2012, GlobalResearch.ca.
[3] Amy Goodman, David Goodman ile, Yöneticilere İstisnalar: Petrol bulaşmış Politikacıları, Savaş tan kar edenleri ve Onları seven medyayı deşifre Etmek, New York: Hyperion, 2004, 7.
[4] Temel Veriler : Zulümü engelleyen ve cevap veren yeni gereçler için kapsamlı bir strateji, Beyaz Saray Basın Açıklaması, 4 Ağustos 2011.
[5] Democracy Now! “Suriye’den bildiren David Enders Esad rejiminin unufak olduğunu söylüyor”, 19 Temmuz 2012. Bu gözlem, Democracy Now’ın Libya ve Suriye haberlerinin amblemi niteliğinde ve Suriye’deki huzursuzluğun ana kaynaklarına dair önemli raporlar ve analizler sunan gerçek alternatif haber kaynaklarına keskin bir karşıtlıkta. Örneğin, 7 Eylül 20122 tarihli Volatirenet.org”daki Thierry Meyssan’ın “Libya’da El Kaide Adamları nasıl güç kazandı” makalesi; Tony Cartalucci’nin Land Destroyer Report’ta 24 Aralık 2011’de yayımlanan Zaman çizelgesi ve Tarih : ‘Arap baharı’ mühendisliğinde Bir Yıl. Küresel hegamonyaya bir adım daha yakın” makalesi; Webster Tarpley’in PessTV’de 10 Mayıs 2012 tarihli “NATO destekli ölüm mangaları Suriye’deki huzursuzluğun ana nedeni” makalesi; Stephen Lendman’ın “Yolayrımındaki Suriye: ABD_NATO Plan B’yi mi tasarlıyor?” adlı GlobalResearch.ca’da 2 Nisan 2012’de yayımlanan makalesi.
[6] Stuart Ewen, Halkla İlişkiler! Dönmenin Sosyal Tarihi, New York: Basic Books, 1996, 109-110.
[7] Aaron Delwiche, Propaganda : Savaş zamanı propagandası: 1. Dünya Savaşı, Halk Enformasyon Komitesi, 20 Temmuz 2012 (‘de erişildi) George Creel, “Amerika’ya nasıl reklam yaptık? New York: Harper and Brothers, 1920.
[8] Creel, 113.
[9] Walter Lippmann, Public Opinion, New York: Free Press, 1997 (1922); Edward L. Bernays, Propaganda, New York: Ig Publishing, 2005 (1928); Ayrıca şu da kayda değer : Lippmann, The Phantom Public, New York: Transaction Publishers, 1927, and Crystallizing Public Opinion, New York: Bonni and Liveright, 1929.
Çeviri: soL
