Cem’i sormak üzere Kemal’in evine giden Mustafa Deniz dönmemiş ve kendisinden bir daha haber alınamamış. Aynı şekilde Cem’in birlikte olduğu İstanbul’da bulunan Neval Boz isimli kız da Cem hakkında bilgi almak için Kemal’le görüşüp, onun yanına gitmiş ve ondan da bir daha haber alınamamış. Burada işin kilit noktasının Kemal olduğu anlaşılıyordu. Kemal’in evine gidenler bir daha dönmemişlerdi. (…)Birkaç gün sonra ise kafalarına kurşun sıkılmış olarak her birinin cesedi Ankara’nın farklı yerlerine atılmış olarak bulunuyor. Üç kişi de bu şekilde öldürülüyor. (…)Yeşil açık açık elindeki Simit Wesson marka tabancayı göstererek…
Bir defasında bir olayla ilgili olarak Bölge Valiliğine gitmiştim. Görüşme esnasında Bölge Valisi beni o zamanki Asayiş Kolordu Kurmay Başkanının yanına göndermişti. Onunla görüşmek üzere gittiğimde Cem binbaşı oradaydı ve Kurmay Başkanı ile konuşuyorlardı. Cem “Darda kalırsam ben de Güneydoğu’da Asayiş Kolordu Komutanı bölgesinde şu, şu kişilerin bilgisi vardı derim. Ben de bunlara şahidim derim,” diyerek dolaylı yollu karşısındakini tehdit ediyordu. Olayın mahiyeti neydi bilmiyorum ama bunu çok net ifade ediyordu. Göründüğü kadarıyla Cem binbaşı son dönemde kendi üstleriyle veya kendi teşkilatıyla çatışma içindeydi. Oradaki görev süresi uygun olmayan bir biçimde sonlandırılıyordu. Sebebinin ne olduğunu çok iyi bilmiyorum ama kendi teşkilatı içerisinde bir sorun vardı. Bu sorun dolayısıyla pek uygun olmayan bir biçimde Ankara’ya tayin olup, orada göreve başladı.
Ben Diyarbakır’da çalışmaya devam ederken, Ankara’daki istihbarat kurslarında bölücü bölgeci faaliyetler, PKK faaliyetleri ve buna benzer konular ile ilgili dersler vermek amacıyla çağrılıyordum. Kurslara eğitmen olarak katılıp birkaç gün kaldıktan snra geri dönüyordum. İşte bir defasında yine Ankara’ya geldiğimde Cem’le görüştük. Cem binbaşı beni Kızılay’da, sanıyorum Karanfil Sokak’ta yol kenarlarında restoranların, kahvehanelerin, birahanelerin bulunduğu bir yere davet etmişti. Orada yol üzerindeki küçük sandalyelere oturup bir akşam yemeği yemiş ve epey sohbet etmiştik. Yanında Güneysoğu’da birlikte çalıştığı subay ve itirafçı ( ama JİTEM’de kadrolu çalışıyorlardı) arkadaşlarından bazı tanıdık kişiler de vardı. Sohbet ederken Cem binbaşı çok net olarak, Güneydoğu’yu kaybettiğimizi, Genelkurmay’ın ve ordunun milleti yeterince uyarmadığını, devletin ve hükümetin bütün kurumlarıyla her bakımdan bu olayları tam manasıyla anlayıp algılayamadığını, bu insanları uyarmak gerektiğini söyledi. Etrafta oturan, sohbet eden, yiyip içen insanları göstererek, ” Bakın, bunlar böyledir işte. Sabah akşam buraya gelirler, saatlerce oturur içerler. Ülke elden gidiyor ama kimse farkında değil. Bu insanları uyarmak için Kızılay’ın göbeğinde dev bir bombanın patlaması gerek, ancak o şekilde akılları başlarına gelir. Bu insanlar ancak bu yolla uyandırılabilir, bilinçlendirilebilir,” diyordu. Bu görüşünde ısrarcıydı. Böyle bir şeyin yapılması gerektiğini, Genelkurmay’ın bu konu ile ilgili güvenlik sisteminin halkı ve devleti yeterince uyarmadığını ve bölgenin elden gittiğini çok ısrarla vurguluyordu. Tabii ben bu fikirlere tam manasıyla katılmıyordum. Bu tür yöntemlerin hep karşısındaydım ama ülkesine olan sevgisi ve kendince doğru bildiği davayı bu kadar samimi, canla başla savunması nedeniyle bir yakınlığımız ve arkadaşlığımız oluşmuştu. Tabii bu böyle devam edip gitti.
Ardından ben Güneydoğu’daki hengame içerisinde göreve devam ettim, bir müddet sonra seçimler oldu ve seçimlerden sonra tayinim İstanbul’a çıktı. İstanbul’daki yoğun ortam içerisinde devam ederken Cem ve yanındakilerin görevden ayrıldıklarını, kitap yazmaya çalıştıklarını ve bir yayınevi kurduklarını ortak arkadaşlarımız vasıtasıyla öğrendim. Fakat daha sonra Cem’in durumunun pek iyi olmadığını, bazı faaliyetlerden rahatsız olduğunu balahare duydum. İşte İstanbul’da Dev-Sol’un yürüttüğü silahlı saldırılar ve buna karşı bizim gerçekleştirdiğimiz operasyonlarla yoğun bir ortamda göreve devam ederken birgün Alparslan Ertuğ adlı bir ziyaretçimin lduğunu söylediler.
Alparslan Bey bana Cem binbaşının emekli olduktan sonra arkadaşları vasıtasıyla (ki bu arkadaşların bir kısmının zamanında o bölgede çalışan ve bugün Milli İstihbaratta görevli insanlar olduğunu anlıyorum) İstanbul’da bir güvenlik firması kurarak hayatına bu şekilde devam etmek istediğini, Ankara’da yaptığı işlerden ağzının yandığını, giriştiği pek çok iş ve faaliyet umduğu şekilde neticelenmediğinden bir anlamda dersini almış gibi gözükerek İstanbul’a geldiğini söyledi. Kendisinin bulduğu uygun bir yerde Cem binbaşının evinin olduğunu, iş yapmaya çalıştığını, bu arada askeri sırları basına vermekten askeri mahkemeye verildiğinianlattı. Bir gün önce Jandarma Genel Komutanlığının askeri mahkemesindeki duruşmaya katılması için Alparslan Bey Cem’e bir minibüs ayarlamış, Cem minibüs şoförüyle beraber Ankara’ya gitmiş. Ankara’da Cem şoförden ayrılmış. Cem’in bazı önemli döküman ve malzemeleri, görevde iken kendisine kalan birtakım uzaktan kumandalı patlayıcılar eskiden beri tanıdığı ve güvendiği Habur Gümrük Muhafaza Müdürü olarak çalışmış olan Ali Balkan Metel’in şoförü Kemal’in (Kemal Sadık Uzuner) evindeymiş. Kemal’in evinden bu malzemeleri alıp saat oniki sıralarında Kızılay yakınlarında minibüs şoförüyle buluşacaklarmış. Şoför bu malzemeleri alıp geri dönecekmiş. Cem de saat 1 gibi Kızılay’da bürosu bulunan avukatıyla buluşup sonra birlikte 13.30’da mahkemeye gideceklermiş. Mahkeme çıkışında ise tekrar İstanbul’a dönecekmiş. Fakat Alparslan Bey’in minibüs şoföründen aldığı bilgiye göre saat 12’deki buluşmaya Cem gelmemiş, avukata da gitmemiş.Bunun üzerine Kemal’i telefonla aradıklarında, Cem’in iki kişiyle (o zamanlar Aydınlık dergisi muhabiri olan Soner Yalçın’ı ima ederek) gelip emanetlerini aldıktan sonra Lada marka bir araçla ayrıldığını söylemiş. Alparslan Bey Cem’den haber alamadığı için hayatından endişe duyduğunu, Cem’in Ankara’ya gitmeden önce İstanbul’da bulunduğu sırada kendisine herhangi bir şey olursa güvenebileceği kişinin ben olduğumu söylediği için benim yanıma geldiğini söyledi.
Ama ben Cem’in İstanbul’a geldiğini bilmiyordum. Muhtemelen daha önceki konuşmalarımızda ona sürekli bu işlerin yanlışlığını savunduğum, yapma etme, bu işin sonu insanın kendi kafasına sıkmasına gider dediğim için İstanbul’a geldiğinde ben sana demedim mi gibi bir tepkiyle karşılaşmaktan çekindiğinden benim yanıma gelmedi. Belki belli bir düzen kurduktan sonra gelmeyi düşünüyordu, bilmiyorum.
Alparslan Ertuğ’un bu anlatımlarından sonra ben hemen onun yanında (veya o çıktıktan sonra, tam hatırlamıyorum) Cem’i benim kadar iyi tanıyan, o dönem Ankara İstihbarat Şube Müdürü görevinde bulunan, daha önce Diyarbakır’da benim yardımcılığımı yapan arkadaşım Abdurrahman Toygar’ı arayıp durumu anlattım. Abdurrahman hem Cem’i hem Cem’in JİTEM’den beraber ayrıldığı Ali Ozansoy ve Mustafa Deniz’i çok iyi tanıyordu. Hatta zaman zaman Ali ve Mustafa Abdurrahman’ın yanına gelip gidiyordu, yakın bir diyalogları vardı. Abdurrahman benden çok daha fazla örgüt mensupları ve örgütü tanıyan insanlara karşı ilgiliydi. Örgüt mensuplarının eşkalleri, yanlarında bulunan silahların ve malzemelerin özellikleri, memleketleri, kısaca örgüt hakkında her şeyle ilgili çok iyi not tutuyordu. Bu konuda gelmiş geçmiş en kapsamlı notlara sahip olan kişiydi. Bu merakından dolayı da bu insanlarla sohbet etmeyi çok seviyordu.
Cem’le ilgili olayları anlattıktan sonra Abdurrahman hemen Kemal Sadık Uzuner’i telefonla arayıp Cem’i sormuş ve şubeye gelmesini istemişti. Kemal’in Emniyet’e getirilmesi talebiyle birlikte Jandarma ve JİTEM’in önemli bütün yetkililerinin Emniyet’e gelip bizim elemanımızı deşifre ediyorsunuz diye konuya müdahale ettiklerini, Emniyet Genel Müdürlüğünü Jandarma Genel Komutanlıktaki rütbelilerin etkilemeye başladığını söyledi. Esasen bu müdahaleyle birlikte Emniyet Genel Müdürlüğü – Jandarma Genel Komutanlığı – Ankara Emniyeti arasındaki yoğun temaslar nedeniyle Genel Müdürlükte ciddi bir trafik oluşmuştu ki bu da bir anlamda Cem’in aslında Jandarmanın elinde olduğunu işaret ediyordu. Fakat bana aktarılan şey şuydu:
Cem’in arkadaşı sıfatıyla Alparslan Bey ve daha sonra Cem’in beraber yaşadığı Neval Boz telefonla aradığında Kemal Cem’in iki kişiyle beraber Lada marka bir arabayla gelip kendisinden malzemeleri aldığını söylemişti. Cem o dönem Aydınlık dergisinden Soner Yalçın’a açıklamalarda bulunuyordu. Anlatımlarda, en son Aydınlık dergisinde çalışan bu insanlarla birlikte gittiği algısı yaratılmak isteniyor gibiydi, en azından bu ima edilmeye çalışılıyordu. Ben de o zaman bu fikre biraz inanır gibi olmuştum. Fakat eğer böyle bir şey olsaydı, Ankara’nın giriş çıkışları tutulmalı, her tarf aranmalıydı. Böyle bir şey gerçekleşmedi. Daha sonra Abdurrahman’la görüştüğümde Jandarmanın tavrının hiç olumlu olmadığını, Cem hakkında olumsuz konuştuklarını öğrendim, hatta bu durum o tarihte gazetelere de yansımıştı. Etrafta bulunan Jandarma içinde bir iç mesele olduğu yönünde laflar dolaşıyordu.
Ankara’da Jandarma Genel Komutanlığı Karargahından etrafa sızdırılan bilgilere göre ise Cem’in yanındaki kadın vasıtasıyla muhaberat adına çalıştığı, Suriye’ye bilgi sızdırdığıydı. Ben zinhar böyle bir şeyin gerçek olamayacağını söyledim. Hatta bana Cem’in İstanbul’daki evinin bile aranması gerektiği, buna bakılabilir mi yollu imalarda bulunmuşlardı. Ben böyle bir şeyin olamayacağını, bunun son derece yanlış olduğunu söyledim. Şiddetle karşı çıktım ve böyle bir aramaya katılmayacağımı belirttim. Onlar ise Cem’in sanki ellerinde olduğu, biraz pataklayıp kötü muamele ederek bir süre alıkoyacakları, bir takım olmuş bitmiş olay ve eylemler hakkında devlet aleyhinde basına açıklama yapmaması konusunda gözdağı verecekleri imasında bulunuyorlardı. Ankara’da herkes öyle zannediyordu.
Sonra öğrendiğime göre Emniyetten arkadaşlar Cem’in kaybolması ile ilgili bilgi almak üzere Cem’ beraber hareket eden Mustafa Deniz’i de çağırıp Cem’in bulunamadığını anlatmışlar. ” Ben Kemal’i biliyorum, gidip konuşurum hemen, ” demiş. Cem’i sormak üzere Kemal’in evine giden Mustafa Deniz dönmemiş ve kendisinden bir daha haber alınamamış. Aynı şekilde Cem’in birlikte olduğu İstanbul’da bulunan NevalBoz isimli kız da Cem hakkında bilgi almak için Kemal’le görüşüp, onun yanına gitmiş ve ondan da bir daha haber alınamamış. Burada işin kilit noktasının Kemal olduğu anlaşılıyordu. Kemal’in evine gidenler bir daha dönmemişlerdi. Ama yine de bu olayın nasıl olduğuyla ilgili olarak zihnimde hala yüzde yüz bir kesinlik oluşmamıştı.
Bir süre sonra polis şehit ailelerine yardım derneğinin bir toplantısında Alparslan Ertuğ ile karşılaştık. Sohbet sırasında Cem’in olayı tekrar gündeme geldiğinde bana olayı çözdüğünü söyledi. Nasıl diye sordum. Olaydan sonra İstanbul’dan Ankara’ya gittiğini, orada ifadesinin alındığını belirtti. İfadesi alınırken cesedi bulduklarında Cem’in üstünde ne olduğunu sorduğunda kot veya kadife pantolon olduğu yanıtını aldığı anda olayı çözdüğünü söyledi. “Cem Kemal’in evine girdi ama Kemal’in evinden çıkmadı,” dedi. ” Nasıl yani?” diye sorduğumda şöyle anlattı: ” Cem Kemal’in evine gittiği zaman içinde siyah takım elbisesinin olduğu bir çantası vardı elinde. Kemal’in evinde bu elbiseyi giyecekti. Yani Cem’in Kemal’in evinde iki şey yapması lazımdı, birincisi elbiseyi giymek, ikincisi de oradaki eşyaları almaktı. Cem’in saat 12.00’de malzemeleri şoföre teslim edip saat 1.00 gibi avukatın ofisinde buluşacaklardı. Sonra da saat 1.30 gibi Jandarma Genel Komutanlığında devam eden mahkemeye katılacaktı. Yani Cem’in elbisesini giyeceği başka bir yer yoktu. Eve girmişse mutlaka orada elbisesini değiştirmesi gerekiyordu. Öldüğünde üstünde eve girerken giydiği kot pantolon olduğuna göre, girdiği evden çıkmamıştı ve o şahıs doğruyu söylemiyordu.” Alparslan Bey olayı net bir biçimde bu şekilde anlamıştı.
Ben ikinci bir bağlantıyı da daha sonra çözdüm. Şoför Kemal’de bulunan Cem’e ait malzemeler içerisinde uzaktan kumandalı patlayıcılar vardı, bu patlayıcıların daha sonra Yeşil tarafından alındığını ve Yeşil’in bu patlayıcıları ve malzemeleri MİT’e getirdiğini Mehmet Eymür kendi beyanında ve internet sitesinde anlatarak doğruladı. Bu tarihlerde Yeşil Jandarmanın elemanı idi ve Jandarma ile birlikte hareket ediyordu. Bu da gösteriyordu ki Cem malzemeleri Kemal’in evinden çıkarmamıştı ve bu malzemeler Yeşil’den çıkmıştı. İşte bu olaylar ve bağlantılar bu şekilde çözülünce bilgisayar sorgu sistemiyle daha ayrıntılı bir araştırmaya giriştim. O zamanlar bilgisayar sorgu sistemini yeni kurmuştuk. Bu sistem sayesinde hangi telefon numarasını kimin hangi saatte aradığı, fatura bilgileri tüm detaylarıyla tespit edilebiliyordu. PKK o zamanlar yoğunlukla Güneydoğu’da mobil araç telefonlarını kullandığından ben o dönemde mobil araç telefonlaryla yapılan tüm konuşmaların dökümünü, kimin kimi aradığı bilgilerini bilgisayarımda tutuyordum. Bunlar üzerinde oturup ciddi bir çalışma yaptım. Cem bir mobil telefon kullanıyordu. Yeri belli olmasın diye araç telefonunu söküp küçük bir çanta telefonu haline getirmişti. Bu telefonla muhabere yapıyordu.Aynı şekilde zannediyorum Kemal’de yeri belli olmasın diye böyle bir mobil telefon kullanıyordu. Bu telefonlarla yapılan görüşmelere tek tek baktım. Ölümüne kadar Cem’in kullandığı mobil telefonu daha sonra Yeşil’in kullnadığını gördüm. Yeşil’in bu telefonla Jandarma Genel Komutanlığından kimlerle görüştüğünü, kimleri aradığını ve kimler tarafından arandığını, hatta görüşmeler esnasında bulunan yerlere dair bilgileri tek tek çıkarttığımda olay çok net gözüküyordu.
Daha sonra yaptığım araştırmalardan öğrendiğim bir olay da şöyleydi. Cem Güneydoğuda çalışırken o zamanlar bazı olaylarda (Diyarbakır Baro Başkanı’nın aracına bomba konması, HEP’in bombalanması) kullandıkları uzaktan kumandalı çok güvenilir kodla çalışan patlayıcı maddeler vardı. Ayrıca Cem ve ekibinin Kuzey Irak’ta yaptıkları faaliyetler ve muhtelif kişilerle yaptıkları görüşmelerin kayıtları, örgütten elde ettikleri dökümanlar bir dosya halinde elinde bulunuyordu. Ordudan ayrıldıktan sonra yayınevi kurma düşüncesinde olduklarından, bu materyallerin bir kısmı yayınlanacak kitaplarda kullanılabilir düşüncesiyle istifa ederken bütün dökümanlarla birlikte patlayıcı maddeleri de yanlarına almışlardı. Çünkü bunlar kayıtlı değildi. Cem istifa edip ayrıldıktan sonra bu malzemeleri bir müddet elinde tutmuş, ama daha sonra yayınevini devam ettiremeyeceğini anlayınca normal hayata dönmeyi düşünüp ellerindeki bu patlayıcıları verecek yerler aramışlardı. Emniyetten bazı güvenilir arkadaşlar bana bu patlayıcıları Cem’in onlara vermeye çalıştığını söylediler. Ama kimse almamış ve patlayıcılar Cem’in elinde kalmıştı.
Daha sonra Mustafa Deniz, Ali Ozansoy ve Cem bu malzemeleri güya aldıklarında Güneydoğuda çalışırken tanıdıkları, çok güvenilir olduğunu düşündükleri (zamanında uygulanan tüm testlerden en başarılı kişi olarak çıkmıştı) Kemal Sadık Uzuner’e (yani Habur Gümrük Muhafaza Müdürü Ali Balkan Metel’in şoförüne) diğer dökümanlarla birlikte vermişler. Cem İstanbul’a gelmeden önce Ali Ozansoy’u Emniyete sözleşmeli personel olarak yerleştirmişti. Orada ele geçen belgeleri okumak, PKKgibi örgütlerin dökümanlarını analiz etmek görevine getirilmişti. Cem Mustafa Deniz’e de bir iş arıyordu. Onu da bir yere yerleştirmek istiyordu, çünkü onların da kendisiyle birlikte istifa etmesini sağladığı ve peşinden sürüklediği için onlara karşı kendini sorumlu hissediyordu. Onu da belli bir işe yerleştirmek istiyordu. Bu arada Cem iş kurmak için İstanbul’a gelmişti.
Mustafa Deniz belki biraz daha yakın gözükmek ya da belki kendine göre avantaj elde etmek adına JİTEM subaylarına ve Jandarmaya gitmişti. Zaten onlarla çok iyi tanışıp görüşen bir insandı. Onlara Cem’in ayrılırken beraberinde götürdüğü kırka yakın uzaktan kumandalı patlayıcının Kemal Sadık’ın evinde bulunduğunu, KemalSadık’ın çok güvenilir bir insan olduğunu, sadece Ali Balkan Metel isterse bilgi vereceğini bunun dışında kimseye bilgi vermeyeceğini ama bu patlayıcı maddelerin Cem tarafından alınıp kullanılması halinde kötü bir şeyler olabileceğinden korktuğunu söylemişti. Aslında o patlayıcı maddeleri Cem elinden çıkarmak istiyordu, fakat bu patlayıcıları Cem’in kullanabileceği yönünde Mustafa Deniz’in korku ve endişesi vardı,bunu gidip Jandarma yetkililerine söylüyordu. Mustafa Deniz farkında olmasa da Jandarma yetkilileri zaten Cem’in Aydınlık gazetesinden Soner Yalçın’a Güneydoğudaki infaz olayları ve başka kanunsuz işler dahil olmak üzere birçok gizli bilgileri vermesinden dolayı son derece rahatsızdı. Cem daha çok Kuzeyde Sekizinci Kolordu bölgesindeki, Bingöl ve Tunceli Bölgesinde Yeşil’in karıştığı olayları anlatıyordu. Fakat sıra Diyarbakır sırasına gelirse, eski OHAL ve Diyarbakır bölgesinde, o tarihlerde Jandarma Genel Komutanlığında görev yapan diğer Jandarma Komutanlarının isimlerinin de verebileceği korkusu vardı. Bu yüzden Cem’i oratadan kaldırmayı düşünüyorlardı.
Daha sonra öğrendiğimiz kadarıyla Cem’i öldürmek için aslında daha önce de epey plan yapılmış. Cem’in peşine epey düşmüşler, onu kovalamışlar. Cem birlikte olduğu kızın Suriye’de Tıp tahsili yaparken gelip kendisinin yanında itirafçı olması sonrasında Türkiye’de tahsiline devam etmesi için Samsun’da Tıp Fakültesine kaydetmek için Samsun’a gitmiş. Bu durumu öğrenmeleri üzerine bazı itirafçılarla birlikte Yeşil, Cem’i öldürmek üzere Samsun’a giderken Merzifon yakınlarında bir jiple kaza yapmış. Tabii böyle bir plandan o zamanlar Cem ve arkadaşlarının haberi olmamış. İşte tam JİTEM’de Cem’i ortadan kaldırmanın yolları aranırken, Mustafa Deniz gelip Cem’e ait malzemelerin Kemal Sadık Uzuner’de olduğunu söyleyince planlarını uygulayabilecekleri bir fırsat yakaladıklarını düşünüyorlar, JİTEM yöneticileri hemen Ali Balkan Metel’le görüşüyorlar, onun vasıtasıyla Kemal Sadık Uzuner’e ulaşıyorlar. Uzuner onlara Cem’in ne zaman geleceği hakkında bilgi veriyor. Ayrıca mahkemeye gideceğini, öncesinde gelip kendisinden eşyalarını alacağını söyleyince de Kemal’in evine pusu kuruyorlar. Cem gelince Cem’i hemen yakalıyorlar. Ankara Emniyeti Cem’in kaybolmasıyla ilgili olarak Kemal’i Emniyete çağırdığında, olay ortaya çıkacağı için hemen Emniyete bizim elemanımızdır dokunmayın diye baskı yapıyorlar.Bildiğim kadarıyla o zamanki Emniyet Genel Müdürlüğü kadrosunun Jandarmayla diyalogları iyi olduğundan onlar da etkileniyorlar ve müdahalede bulunmuyorlar. Oysa o zaman Kemal’in evine polis baskın yapmış olsa Cem kesinlikle kurtarılabilirdi, ama maalesef yapılamadı. Aslında Emniyetin bu yaklaşımı gayet makul, tabii ki elemanlarının deşifre olmaması için uzak durmayı tercih ediyorlar. Ama Cem işte orda kaçırılıyor.
Mustafa Deniz de bilgi almak için Kemal Sadık Uzuner’in evine gidiyor ama ondan da bir daha haber alınamıyor. Oda vurulacağını tahmin etmiyor. Bir müddet sonra İstanbul’daki Neval Boz Cem gelmeyince meraklanıp Kemal’i arıyor. Kemal ona Cem’in iki kişi ile beraber gittiğini söylemesi üzerine kız bu iki kişinin eşkallerini öğrenmek, olay hakkında daha teferruatlı bilgi almak üzere Kemal’in evine gidiyor ama ondan da bir daha haber alınamıyor. Birkaç gün sonra ise kafalarına kurşun sıkılmış olarak her birinin cesedi Ankara’nın farklı yerlerine atılmış olarak bulunuyor. Üç kişi de bu şekilde öldürülüyor.
Bugün bu olay yeniden konuşulsa adı geçen insanların hiç biri şahitlik yapmaz, hatta yaşananları inkar bile edbilirler. O tarihte JİTEM’i ve Yeşil’i bilen Emniyet görevlileri ” Jandarma Mustafa Deniz’i öldürdü, Cem’i öldürdü, onlarla beraber istifa eden ve şimdi Emniyette çalışan Ali Ozansoy’a da böyle bir şey yapabilirler. Sakın böyle bir şey denenmesin, biz buna karşı çıkarız havası içerisinde Jandarma Genel Komutanlığına gittiklerinde, Yeşil ile karşılaşıyorlar. Yeşil açık açık elindeki Simit Wesson marka tabancayı göstererek, ” Bununla ateş ettim, gerekirse size de ateş ederim,” diyecek kadar rahatlıkla cinayeti kabul ediyordu. Bu olay bana o tarihte buna şahit olanlar tarafından anlatılmıştı ama bugün sorarsanız hepsi gördüklerini kesinlikle inkar edecekleridir. İşte böylesi herkesçe malum olan, herkesin alenen bildiği bir olaydı Cem ve üç kişinin öldürülmesi. Ama herkes Simonlaşmıştı, karşı tarafın cinayeti suç ama bizim yaptıklarımız suç değildi. Benim ifademe rağmen de maalesef olay ciddi olarak ne adliye tarafından ne Jandarma tarafından tahkik edilmedi.
Eğer bir Jandarma subayı gerçekten kayıp olsaydı hemen inceleme başlatılır, aranır, sorulur, yollar kesilir, insanlar sorgulanır, bir dizi araştırma ve soruşturma yapılırdı. Cem’in kaybolması ve öldürülmesi ile ilgili bir tek yazı, failleri şunlar olabilir arayın bulun diye bir tek not bile yazılmadı. Devlet için bu kadar önemli üst düzey görevlerde yer almış bir subay kaçırılıyor( oluşturulmaya çalışılan görüntü itibarıyla örgüt tarafından kaçırılıyor) ama hiçbir yerde aranmıyor, kaçırılan kişinin bulunması yönünde herhangi bir adım atılmıyor. Halbuki o tarihte en ufak bir olay olsa yollar kesilir, hemen Türkiye’nin muhtelif illerine en ücra köşesine kadar tüm birimlere mesajlar çekilir, her yer didik didik aranır, her tarafa eşkaller yazdırılır, bir ton işlem yapılırdı. Ben Cem’in kaybolması ile ilgili ne Emniyetten ne de Jandarmadan tek bir yazı ya da mesaj bile almadım. Cem Binbaşı gibi biri görevinden dolayı kaçırılıyor, ama hiçbir araştırma ve soruşturma işlemi yapılmıyor. Tek başına bu durum bile bu araştırma ve soruşturmayı yapmayanların, yaptırmayanların fail olduklarını gösteriyor. Bu durum hukuki tabiri ile hayatın olağan akışına uygun değildir.
Bildiğim kadarıyla zamanın Genelkurmay Başkanı, Genel Komutanlıkta bulunan tüm üst düzey yöneticiler bu olayın kimin tarafından, nasıl gerçekleştirildiğini biliyordu. Sadece öldürme sebebi olarak Neval aracılığıyla Suriye’ye bilgi sızdırmak olduğunu zannediyorlardı, çünkü bu yönde yalan ve yanlış bilgilerle aldatılmışlardı. Emniyetin Merkez İstihbarat ve Terörle Mücadele ile Özel Harekat birimleri yöneticileri ve Ankara Emniyetinin yöneticileri de belli oranda olayı biliyorlardı. Ama kimse bu cinayeti çözmeye, olayı aydınlatmaya yanaşmıyordu, çünkü o zamanki güç merkezleri bu cinayetin çözülmesinden yana değildi, bu olayın bu şekilde kapanmasını istiyorlardı. Yeşil’in Cem’den aldığı patlayıcı maddeleri MİT’e getirdiği Mehmet Eymür’ün ifadelerinden de net olarak biliniyordu. Ayrıca Yeşil’in kullandığı mobil telefonla o tarihte bütün Jandarma ve Emniyet yetkilileriyle görüştüğü belliydi, o telefonu Cem’den aldığı aşikardı. Bunun yanında Kemal Sadık Uzuner’in mobil telefonla kimlerle konuştuğu, tek tek bütün görevlilerle irtibatları belliydi. Bugün bile bunları ispatlamak mümkün, araştırılırsa tüm bunlar ortaya çıkarılabilir ama maalesef hiç kimse ilgilenmedi ve olay o şekilde kapandı.
Evet Cem Binbaşı herkesin gözü önünde, herkesin bildiği bir şekilde yok edildi ve maalesef cinayet her şeyi ile ortada olmasına ve var olan bütün delillere rağmen bu sistem kendi suçlusunu yakalayamadı ve hesap soramadı.
Bu bence pek çok açıdan önemli bir olaydı çünkü devlet kendi elemanını öldürmüştü. JİTEM ‘in var olup olmadığı yönündeki tartışma hala daha devam ediyor. Muhtelif defalar söylendi ama bir kere daha kaydetmekte yarar görüyorum. O tarihte Cem’ler veya diğer subay arkadaşlar JİTEM mensubu olarak istihbarat değerlendirme toplantılarına JİTEM adına katılıyorlardı. Jandarma Genel Komutanlığının terörle mücadele için böyle bir birim kurmasında hiç bir mahsur bulunmazken var olan bir birimi inkar etmesinin akılla izahı yoktur. JİTEM’in kurulması değil, çalışma yöntemleri yanlıştır ama bu teşkilatın kurulmasında hiçbir mahsur yoktur.
Çetin Ağaşe isimli bir gazeteci JİTEM Gerçeği adlı bir kitap yazmıştı. Bu kitapta da basit ama aslında çokönemli belgeler vardı. Bu araştırma için Ağaşe, Cem’in çevresindeki bazı insanlarla, dostlarıyla görüşmüştü. Hatta eşi Işık Hanım’la da görüşmüştü. Cem’le ilgili bir belge alabilir miyim diye sorduğunda Işık Hanım iyi niyetle Cem’in iki tane Takdirnamesini vermişti. O tarihteki Asayiş Kolordu Komutanı daha sonra Kara Kuvvetleri Komutanı olan Hikmet Köksal Paşa’nın imzasının olduğu takdirnamede Cem Ersever’in unvanı JİTEM Grup Komutanı olarak belirtiliyordu. Ağaşe yine Jandarma Genel Komutanlığı telefon rehberinin bir kopyasını da kitabına koymuştu. Hem Jandarma merkezinde Genel Komutanın hem de illerdeki JİTEM grup komutanlıklarının telefon numaraları yazılıydı. Sonuç olarak bu ve buna benzer yüzlerce, hatta Jandarmada çalışan bazı arkadaşların söylediğine göre Genel Komutanlıkta JİTEM ibareli bir tır dolusu evrak olmasın rağmen JİTEM’in varlığı inkar ediliyordu.
Esasen yanlış yapsa bile resmi olarak hiçbir zaman yalan söylemezdi, mahkemelere ya da ilgili kurumlara yazılı cevap verirken mutlaka doğrular söylenirdi. İlk defa Jandarma Genel Komutanlığı (bence tarihi bir hataydı) JİTEM yoktur diye yalan bir yazılı beyanda bulundu. O yazıyı hazırlayan, paraf eden, imzalayanlar herkesin yüzüne karşı devletin yalan söylediğini itiraf etti. Halbuki böyle bir yazının Jandarma Komutanlığından çıkmaması gerekirdi. Böyle bir birimin var olduğu herkesçe malum olmasına rağmen siz bir devlet kurumu olarak bunu inkar ediyorsunuz, bu kabul edilecek normal bir olay değildir. O tarihe kadar devlet kurumları resmi yazılarda hakikat hilafına resmi olarak cevap vermezlerdi, bir şey inkar edilecekse bile dolaylı sözlerle ifade edilirdi. Böyle bir yalan beyanat nedeniyle devletin sözlerine de itimat sarsıldı.
Bence yazıyı yazanlar, gerçek devlet adamlığı vasıflarından mahrum insanlardı. Çünkü devlet asla yalan söylememeliydi, hele ki böyle hassas bir konuda devletin yalan söylemesi ve yanlış bilgi vermesi asla kabul edilemez ama maalesef bu şeklilde bir davranış sergilenerek hata edildi. Bugün bile Jandarma Genel Komutanlığı aransa, bir tır dolusu JİTEM ibareli evrak bulmak mümkün. Bugün hala şu tarihler arasında JİTEM’de çalıştım diyebilecek pek çok insanın var olduğu biliniyor.
Uzun sözün kısası, Cem Ersever cinayetinin faillerini bulması gerekip de bulmayanlar, bunun için hiçbir adım atmayanlar Cem’in failleridir.
Hanefi Avcı Cem Ersever Olayı
Haliç’te yaşayan Simonlar
