Defneye Sığınış
Hüzün verici ve bulanık ufuktan
gece geliyordu yıldızlara gebe.
Sakallı bir masal büyücüsüydüm ben,
duydum, konuşurdu taşlarla çiçekler.
Öğrendim gizini iç kararmasının
ki söyler ısırgan, sarmaşık, selvi hep;
öğrendim sümbülün ağzındaki düşü,
aydınlık şarkılar söyledim süsenle.
Derin ruhlarını gösterirdi bana
güngörmüş, karanlık ormandaki herkes:
bilgi yüklü, yaşlı zeytin ağaçları,
kendinden geçmiş çam koku ve seslerle,
ölü kavaklar, karınca yuvaları,
yosunu örten kar: beyaz menekşeler.
Usulca gönlümle konuşurdu hepsi,
titrerdi ipliği çınlayan ipekte,
o ipeğin suyu bir ağdır ki sarar
durağan şeyleri bir sonsuz düzenle.
Güller lir sesinden düşler içindeydi,
altın bir efsane dokurdu meşeler,
ardıçlar dökerdi bir köy ürküntüsü
mazıları saran erkekçe kederle.
Bütün tutkusuna yakınım ormanın:
o yapraktaki, yıldızdaki düzene.
Uyur mu yüreğim, ey sedir ağacı,
söyle, saf ışığın kollarında ergeç?
Bilirim ben ey gül, gösterdiğin liri;
bütün kirişleri geçmiş günlerim hep.
Hangi durgun suya atıversem onu
atar gibi eski aşkları, bilemem!
Bilirim, ey selvi, söylediğin gizi;
acı da kardeştir bizlere, gece de;
nice bir yuvayla doludur gönlümüz,
sende bülbüllere, hüzünlere bende!
Bilirim, baba zeytin, sonsuz büyünü,
verirsin bize çektiğin kanı yerden,
çekerim gönlümden tıpkı sencileyin
o kutsal yağım
düşüncenin ben de!
Beni şarkınızla yordunuz hepiniz;
bana benimkini sorun, bilinmeyen;
söndürmüyorsunuz hiç bunaltısını
siz bu saf ateşin
ki yanar göğsümde.
Sen tanrısal defne, sen erişilmez ruh,
öylesine soylu
ve sessiz olan sen!
Dök kulaklarıma tanrısal öykünü,
o derin ve candan bilgeliğini ser!
Ey meyveleri sessizlik olan ağaç,
orkestralar büyücüsü, öpüşmeler
ustası, D afne’nin pembe vücuduna
kendi Apollon kanıyla biçim veren!
Eski bilgeliğin ey büyük hocası!
Kapanmış koca dilsiz iç çekmelere!
Konuşur benimle bütün kardeşlerin
ormanda, şarkımı hor görürsün sense!
Belki, ey ezgiler ustası, ozanın
acı gözyaşları boşunadır sence.
Belki yaprakların aydan lekelenip
yitirmiştir ilkyaz umudunu hepten.
Bastıran akşamın içten güzelliği
karartır çiyi, yola halı döşer de,
bir bilgelik diker geceye sınırsız,
hışımla gelirken yıldızlara gebe.
1919
Pepe Cienfuegos’a
Federico Garcia Lorca
Çeviren: Sait Maden