I. tecrübeye çıkan çocuklar bilir karanlığa karışan nefsin gecenin inancında nasıl çürüdüğünü. ve ben burada bu kutsal bağrın huzurunda şahitlik ederim ki eksilişin yankısını duyuyorum çekilen suyun sızısında..
II. tutsak kalbin sancısıyla gittim herkesin kendini öldüğü mezarlara o son vedayla dönen hurufilerin gözlerini gördüm “yanlış kardeş”leğin sırrına ermişlerin saadetli gecesini.. kabulüm kapanmış o siyah zamanı kabul edenleri
III. nasıl dönerim hem utanıp utanıp nasıl geçerim bunca geceden küfre düşen alnımla .. aşkı güzel olan çocuklara dönüp şehri hatıramla ağlıyorum. kendimi inandırdığım sözün o esmer tayfıyla
IV. sarıldım lanetli bir tereddütle o son yağmurda yakaranların yüzlerine yerleşen inancına. her yer elem! siz ey! kendini gitmeyen saadetli ermişlerin barınaksız dileği. beni geçirimli kılan şey şüphesiz her göçün önünde kendimi bulduğumdandır
V. ben de giderim bir gün elbet kirecin söndüğünü gördüğüm vakit. biraz sâlah bulsam seydî makasına gelen dilimden, şehre incinmezdim bu kadar alınyazmak konusunda câni..