Fena
I.
kahret!
yürüdüğüm o dut yolundan da kov beni.
ne ki anladım
seninkinden farklı olmayacak
meylettiğim şüphenin sessizliği.
soluğunda bunca aşk acısıyla
benim hüsranımı çeken
o balçık mevsimini de kör et!
-bu yetim nasıl sağaltacak kendini!
diye düşündüğünde,
-sahiden, benmişim! diyeceksin..
döndüğün kapılardan
beter bir dille.
II.
nihayet, körfezde bekleyen
onca tamah taşıyacak beni,
uzak ömrün mesafesine.
halbuki
seni o sahte zamana fırlatan
fenalıklar bendendi.
oysa ben gelmeden
ısıtmalıydın gövdemi,
uzak gözleriyle bakan yetimlere..
gözlerime şahit bir bakışla
bekleyeceğim,
bana kara düşenleri,
ve sen
başkasının ateşi olmaktan öte
bunca hebadan geriye,
neyle döneceksin?..
nefesinle inceldiğin gün
sepet yetimleriyle dönecek olan seferiye
tutunacak bir dal bulamayacaksın..
IV.
şimdi kendin için bir güney tut!
cismin bir yakarışla dönecek
eksik alnın inancına,
sana sarhoşluk veren o dil,
kimsede bulunmayacak…
nerden peydahlandığını bilmediği
bir sesle çökecek,
nâr defterlerinde eriyeceksin..
V.
nicedir latinî kibrinle
dolaştığın yüzün
seni o son eğride boğacak,
gözlerindeki kabul
kimseye cevap olmayacak,
ve sen ilelebet ruhunu böldüğü
o sözle,
küstüğün her şeye beni sarfedeceksin..
VI.
şimdi, unutsam dediğin onca şey
bir gün dönecek,
kaybolacak soluğunda
pirinç tayların benzi,
sen o tufana meyledeceksin..
beni andımdan eden şeye çekilsem senin uzağına kim ağlayacak?
VII.
oysa düşer insan,
azlederken kendini o son ışıktan.
kaç zaman hiç bilmediğin
görmediğin onca hiç için
gözlerin dolu gideceksin..
hiç kimsenin atlasında olmayan
bir naz vuracak seni,
bana bir vedayla geleceksin..
VIII
gözlerinin yaprağıyla örtündüğün
o son gece.
bil ki kimseyi ısıtmayacak.,
tohumlandığın küfrü
bekleyişin o tuhaf aynasında
büyütecek,
kendi yüzüne
mutlak bir kelimle döküleceksin:
simdi ususun seni. kelimelerin
-tanrım’ bendim fücur
kirli elleriyle hep kendi yüzünü ağlayan
IX
Şimdi üşüsün seni, kelimelerin..
Metin Kaygalak
Nar Defterleri
