Teresaaa….
Kaldırımdan inip birkaç adım geri attıktan sonra sokağın tam ortasında ellerimi ağzıma götürdüm ve apartmanın üst katlarına doğru seslendim: “Teresa..”
Aydan ürken gölgem ayaklarımın arasına sığındı.
Yanımdan biri geçiyordu. Ben tekrar seslendim: “Teresa..” Adam yanıma gelip, “Sesini yükseltmezsen seni duymaz. Gel bir de beraber deneyelim. Üç deyince ikimiz birden bağıralım,” dedi. “Bir, iki, üç,” deyince ikimiz birden haykırdık: “Tereeeeesaaa..”
Kahveden ya da tiyatrodan çıkmış bir arkadaş grubu bizi görünce, “Hadi hep beraber çağıralım,” dedi. Sokağın ortasında onlar da bize katıldı, birinci adamın bir-iki-üç demesi üzerine hepbir ağızdan seslendik: “Te-reee-saaa..”
Biri daha gelip bize katıldı, onbeş dakika içinde hemen hemen yirmi kişi olmuştuk. Arası soğumadan yeni birileri geliyordu.
Tekses çıkarıp haykırmak güç işti doğrusu. Üç demeden bağıran ya da susması gereken yerde susmayan biri çıkıyordu muhakkak, ama sonunda bayağı etkili olmaya başlamıştık. İlk hece ‘Te’nin kısa ve pes perdeden ünlenmesi gerektiğine karar verdik; ikinci hece ‘Re’yi uzatarak ünleyecek, ‘Sa’ya gelince tekrar pes perdeden ama kısa kesecektik. Doğrusu buydu. Her kafadan bir ses çıkarsa olmazdı.
Tam adam gibi bağırmaya başlamıştık ki, alelade sesli, çilli bir adam, “Peki kızın evde olduğuna emin misin?” diye sordu.
“Değilim,” dedim.
“Bak şimdi olmadı işte,” dedi bir diğeri. “Anahtarını unuttun, değil mi?”
“Doğrusunu isterseniz anahtar yanımda,” dedim.
“Ee, o zaman neden çıkmıyorsun yukarıya?” diye sordular.
“Ben burada oturmuyorum ki,” dedim. “Şehrin karşı yakasında evim.”
“Merakımı hoş görürsen,” dedi çilli ses, özene bezene, “orada kimin oturduğunu sorabilir miyim?”
“İnanın bilmiyorum,” dedim.
Buna biraz bozulur gibi oldular.
“Rica etsek söyler misin,” dişlerinin arasından konuşan bir ses, “neden burada dikilip Teresa diye bağırıyorsun?”
“Bana göre hava hoş,” dedim. “Başka birini de çağırabiliriz, isterseniz başka bir evi deneyelim, valla hiç fark etmez.”
Ötekiler bir parça sinirlendi.
“Bizimle dalga geçmiyorsun, değil mi?” diye sordu çilli, kuşkulu bir edayla.
“Bu da ne demek şimdi?” dedim, gücenmiş gibi; onay almak üzere ötekilere döndüm. Kimseden ses çıkmadı, niyetimi anlamamışlardı zahir.
Sıkıntılı bir kaç saniye yaşadık.
“Bak,” dedi, efendiden biri, “Son bir kez Teresa’yı çağırırız sonra herkes evli evine köylü köyüne.”
Öyle de yaptık. “Bir iki üç Teresa..” Ama pek de iyi çıkmamıştı sesimiz. Derken herkes evinin yolunu tuttu.
Meydana geldiğimde arkamda biri hala bağırıyordu: “Tee-reee-sa..”
Orda durmuş bağırıyordu. Biri inatçı çıkmıştı.
Öykü: Teresa
Yazar: Italo Calvino
Kaynak: Kozmik Öyküler
Italo Calvino 1923’te Küba’da İtalyan bir ailenin çocuğu olarak doğdu. Oğulları iki yaşındayken, Calvino ailesi İtalya’ya döndü ve San Remo’ya yerleşti. Savaş sırasında Direniş hareketine katılan Calvino savaştan sonra Komünist Parti’ye girdi. Yirmili yaşlarında, Einaudi Yayınevi için çalışan antifaşist entelektüellerle, özellikle de Cesare Pavese ile ilişki kurdu. Daha sonra 1945 yılında, Aretusa isimli dergide onun ilk öykülerinden birini yayımlatan Pavese olmuştur. Yazarlığın yanı sıra gazetecilik yapan, editör olarak çalışan Calvino, çeşitli gazete ve dergilerde yayımlanan yazılarıyla savaş sonrası İtalyan edebiyatının önemli isimlerinden biri haline geldi. 1972 yılında, İtalya’nın en prestijli edebiyat ödüllerinden biri olan Feltrinelli Ödülü’nü kazandı. Calvino, 1985 yılında geçirdiği beyin kanaması sonucu Siena’da öldü.
Başlıca Yapıtları: Ağaca Tüneyen Baron (1957), Varolmayan Şövalye (1959), Marcovaldo ya da Kentte Mevsimler (1963), Kozmokomik Öyküler (1965), Görünmez Kentler (1972), Kesişen Yazgılar Şatosu (1973), Bir Kış Gecesi Eğer Bir Yolcu (1979), Palomar (1983), Amerikan Dersleri (1988).