Tam şuramda. Bir kan pıhtısı. Ayrılınca oluyor. Kavuşunca oluyor.
Hevesle gidiyorum. İkinci cümlede bir boğuntu. Utanarak kalkıyorum. Ruhumda soğumuş bir zaman. Etimde bir pişmanlık. Şimdisiz öncesiz sonrasız. Yaşamak desem değil. Ölmek desem değil. Bir Araf. Tam şuramda…
Herkes herkesi biliyor. Herkes dünyayı biliyor. Ben anlamıyorum. Sevinçlerini bilmiyorum. Kederlerini bilmiyorum. Sınırları yok. Akşam, diyorum, herkesi eşitler. Ben de konuşurum. Olmuyor. Acı daha ağırlaşıyor. Bir kan pıhtısı. Tam şuramda…
*
Bir insana inanmak ne demek biliyor musun? Kapının önündeki ağaçlarla birden çiçeğe duruyorsun. Sokaktaki kedi bacaklarından önce boynuna dolanıyor. Gidip ilk gençliğin uykularına boyanıyorsun. Yağmur öyle gamzeler açıyor ki baktığın yerlere. İlan-ı aşk makamından bir ürperti dudaklarının neminde. Unuttuğun mavilik gövdeni bahar dalına çeviriyor.
Ne demek biliyor musun bir insanı sevmek. Birden dünyada kötü insan kalmıyor. Puhu kuşları saka kuşlarının şarkısını söylüyor geceye. Bütün erkekler kadınlarda inceliğe dönüşüyor. Tanrı, çocukların sevgisiyle iyileştiriyor dünyamızı. Sular yıldızlar çimenler bahçeler güneş salkımları. Hepsi günde bin kez sonsuzluğundan doğuruyor bizi.
Yalnızlık öyle bir arzuyla bakıyor ki hayata
Bütün ölü zamanlar bizimle konuşmaya başlıyor.
*
İnsanın acısına inandım. Kimse diz çökmesin, dedim. Yazdım. Sözlerim insandan acıydı. Dünyanın bütün harflerini okudum. Önce anladım. Sonra anlamadım. İnsan sonsuzdu. Zaman sonsuzdu. Ölüm sonsuzdu. Üç sonsuzluk içinde sevdim. Acı inceldi, güzelleşti. Dünyaya inandım. Sözler içimde büyüdü, büyüdü. Yalnızlık oldu. Yazdım. Ölümden önce bir iş gelmedi elimden.
*
Sen okumazsan ben yaşamamış olacağım.
Şükrü Erbaş – Oggito
