22 TEMMUZ 1916.
Tuhaf bir infaz âdeti. Mahkûm hücresinde cellât tarafından hançerle idam ediliyor, başkaları hazır bulunamıyor bu sırada. Mahkûm masada oturmuş, mektubunu ya da son yemeğini bitirmek üzere. Derken kapı vuruluyor, gelen cellâttır. «Bitirdin mi?» diye soruyor cellât. Soracağı sorular ve yapacağı işler muhteva ve sıra bakımından önceden belirlenmiştir, bunların dışına çıkamaz.
İlkin oturduğu yerden sıçrayıp kalkan mahkûm yeniden oturuyor yerine, donuk donuk önüne bakıyor, ya da ellerine gömüyor yüzünü. Cellât sorusuna bir cevap almayınca, kerevetin üzerinde âlet kutusunu açıyor, içinden bir hançer beğeniyor, hançerin pek çok ağzı var, hattâ cellât yer yer daha da mükemmelleştirmeye uğraşıyor bunları. Artık iyiden iyiye kararmıştır ortalık, yukarda bir yere ufak bir fener asıp yakıyor. Mahkûm gizlice başını cellâttan yana çeviriyor, ama onun neyle uğraştığını görür görmez ürperiyor, gerisin geri döndürüyor başını ve artık bir şeycik görmek istemiyor.
Biraz sonra: «Ben hazırım,» diye sesleniyor cellât. «Hazır!» diye bağırıyor mahkûm haykırır gibi bir soruyla, sıçrayıp kalkıyor ve her şeye rağmen baştan aşağı cellâdı süzüyor. «Beni öldürmeyeceksin, beni kerevetin üzerine yatırıp hançerlemeyeceksin, sen de insansın çünkü, yanında yardımcıların, adlî görevliler huzurunda, setin üzerinde asabilirsin beni, ama burada hücrede hayır, bir insan bir başkasını öldüremez.»
Ve cellât, kutusunun üzerine abanmış, sesini çıkarmayınca, mahkûm biraz daha sakin devam ediyor: «Olamaz!» Ama yine cellâdın sustuğunu görünce, bu sefer diyor ki: «Zaten imkânsız olduğu için değil midir, bu tuhaf âdeti çıkardılar ortaya. Formaliteye uyulmuş olacak, ama ölüm cezası gerçekleştirilmeyecek. Beni sen bir başka hapishaneye götüreceksin, belki orada daha uzun bir zaman kalacağım, ama kimse idam etmeyecek beni.»
Cellat yeni bir hançeri pamuk mahfazasından çıkardı ve dedi ki: «Galiba masallara gidiyor senin aklın, hani bir uşağa emrederler, bir çocuğu yazının ortasına bırakacaktır, ama uşak bunu yapmaktansa çocuğu bir ayakkabıcının yanma çırak olarak vermeyi uygun bulur. Bu bir masal, ama masalın yeri yok burada.»
Franz Kafka
Kaynak: Günlükler
Osmanlılarda Cellatlık ve Cellat Seçimi | Yazısız Taşlar, Ayrı Mezarlarlıklar
