Beni kimse göndermedi, dedi. Derdini merak ettim. Hiçbir derdim yok, yalnız üzülüyorum, dedim. Kime? dedi. Herkese, dedim. Herkes de kim? dedi.
Herkes işte, dedim. Sen, ben, annem, babam, kardeşim, kedimiz, Cevdet, Ömer Efendi, Şeker Hanım, herkes. Sen muhtar mısın? dedi abim. Cevdet’ten, Ömer Efendi’den, Şeker Hanım’dan sana ne?
Cevdet ölüyor, biliyorsun, dedim. Ömer Efendi dükkânını kapadı. Şeker Hanım/ın kızı, Kevser Abla, kendini öldürmek istedi.
Sana ne bunlardan? dedi abim.
Ona, bu insanları tanıdığımı, Cevdet’in babamdan Kur’an dersi aldığını, Şeker Hanım’ın dutlarını topladığımızı ve kızının, Kevser Abla’nın acısını, Ömer Efendi’ye herkes gibi bizim de borcumuz olduğunu söyledim.
Bunlara mı ağlıyorsun? dedi abim. Ömer Efendi’ye borcumuzu, varsa eğer yarın öderim. Kevser Abla ha yaşamış, ha ölmüş, ne fark eder, zaten ölü gibiydi kızkurusu. Cevdefe gelince, verem. Verem olan yalnız o mu? Söyle bana, sen asıl neye ağlıyorsun? Gözyaşı dökmenin bir başka nedeni yok mu? O başka nedeni, korktum, sanki kendisi söyleyecekmiş gibi. Ama söylemedi. Başka bir nedeni yok, dedim. İyi öyleyse, yat uyu, dedi. Uykum yok, dedim.
Sen gene de yat, dedi. Yarın sabah okula gideceksin.
Her sabah okula gidiyorum, dedim, sözcüklerin üzerine basa
basa, yalanımı anlamasın diye.
Beni, yüzümü ya da saçlarımı okşamak için yaklaştı. O sırada gördüm, sol elindeki büyük kesiği. Elini tutup sordum: N’oldu eline? Hiç, dedi. Esafla kan kardeş olduk.
Elini bıraktım. Merdivenlere doğru koştum. Hıçkırıklar içinde. Ardımdan gelmedi. Bir şey de söylemedi. Kan kardeş. Abimin kan kardeşi. Bütün gece ağladım. Sabah, okula giderken, yol boyunca Esat’ın bir köşeden karşıma çıkıvermesini bekledim. Çıkmadı.
Kaynak: Eylülün gölgesinde bir yazdı
