Renksizlik, suda renkten renge giriyor. Su renksiz.. Su berrak, su renkli, su parlak.. Gölgeler, çizgiler düz ve keskin..
Bardakta su.. Bir umman görüyorum bardakta, dudaklarım yandıkça susuzluktan.. bir ırmak, bir çağlıyan..
Renksizlik içinde renklerin ahengi var.. Su renkler kadar efsaneli.. Su, ondokuzucu asır şairinin seferi kadar hulyalı..
Su, hakiki sevgilinin kalbi kadar saf, gözlerinin rengi kadar berrak. Su, rüya kadar tatlı.. rüya kadar.. rüya.. rüya gibi canlanıyor gözümde su.
Çizgiler kayboluyor. Buğu rengi bir hayal.. Su canlı bir hayal oluyor. Cam bardağın parlaklığında bir şahsiyet görüyorum. Susuzluk, suyun ıslak ve kırmızı dudaklarında kıvranyor.. Kendi iştiyakımı, hayal olan suyun hislerinde duyuyorum. Susuzluktan yanan çatlak dudaklarıma onun ıslak ve kırmızı dudaklarından bir damla hayat aksın diye.
Hayali.. içiyorum..
– Dudaklarımda serinlik, damarlarımda alev.. Sinirlerim yanıyor.. Dudaklarımın ıslaklığını ve yumuşaklığını bütün uzviyetimle doya doya.. Hayali.. içiyorum.*
***
“1914’de doğdum, 1 yaşında kurbağadan korktum. 9 yaşında okumaya, 10 yaşında yazmaya merak saldım. 13’te Oktay Rıfat’ı, 16’da Melih Cevdet’i tanıdım. 17 yaşında bara gittim. 18’de rakıya başladım. 19’dan sonra avarelik devrim başlar, 20 yaşından sonra da para kazanmasını ve sefalet çekmesini öğrendim. 25’te başımdan bir araba kazası geçti. Çok âşık oldum, hiç evlenmedim.’’**
Orhan Veli
Öykü: Su ve Susuzluk
*Kaynak: İnkılâp Dergisi (1. Sayı)
**Muvaffak Sami Onat’a gönderdiği mektup
