Siyah Prömiyer
“O, anlar!”a İnanma, geçidin sonunda çıkış yok
O iki çıplak adam da seni orada beklemiyor.
Sessizlik farklı bir anamnezdii
Son konuşan, ilk sözü etmiş demektir.
Bundan sonra yüzümde facia beslemeyeceğim
Kalbimi blues zindanlarında boğdurdum.
Uzun bir yazıda gözden kaçan bir firari harfim
Ne benle başlıyor kelime ne de benle bitiyor.
Bu gezegenin tozuyum kendimi yine sileceğim
Sana gelmiyorum bu yara başka hastalıktan.
Bir habra bile değilsin ben içeri girerken
Ben dışarı çıkarken fil mezarlığı artık yüzün.
Yüzümü yüzüne yeni yıkanmış kefen şeklinde seriyorum boyunca,
Aşktan bana her mevsim çığ düşüyor.
Aşkın mı?
Böyle bir şarkı dinlemiştim
Ne kimse söylüyordu ne de ben eşlik ediyordum.
Küçük İskender
Periler Ölürken Özür Diler
