Cemal Süreya, Can Yücel’in şiirini “zekânın iyi niyeti” diye özetler. Can Yücel şiiri ironiye dayanmaktadır.
Süreya, Can Yücel’in şu sözünü nakleder: “Şiir hayatı çok hızlı bir şekilde anlatmaktır, tabii daha iyi bir dünyanın kurulması amacıyla.” Can Yücel, hedefi “insanın ve dünyanın değiştirilmesi” olan bir şiir anlayışına sahiptir.
Onun ironisi, argo ve küfürle iç içedir: Süreya bu noktaya farklı bir açıdan bakar:
“Argo ve küfür bir arınma işlemidir Can Yücel’de. Kötülüğe, kötü düzene karşı aşılanmak için kutsal’ı delik deşik eder. Tabii eski kutsal’ı. Ve yeni kutsal adına. Bu yüzden sürekli olarak tarihsel olaylarla bugünkü olayları iç içe işler.
Şiirsel eylemini kurmak, sürdürmek için en elverişli yolu seçmiştir: parodi. Gerçekten de parodi toplumsal eylemle şiirsel eylemi birleştiren bir yoldur. Tarihi, gazete güncelliğine getirir. Bunu yaparken halk kaynaklarına, halk ağzına, daha çok halk türkülerinin deyişlerine yaslanır.” Süreya, Can Yücel’in soyut şiire yöneldiğini söylerken oluşturmak istediği dil üzerine dikkat çeker. O, halk dilini kullanarak yeni bir dil oluşturmak arzusundadır.
Can Yücel, Yaşar Kemal, Turgut Uyar, Tomris Uyar, Fazıl Hüsnü Dağlarca, Edip Cansever, Cemal Süreya ve Ece Ayhan.
Süreya’ya göre bunun bir tehlikesi vardır: “Halk kaynaklarından devşirdiği dille yaratmak istediği özel dilin çatışması (birleşmesi değil) onu yeni bir güçlüğün eşiğine getirmiş bulunuyor.”
Can Yücel, 1940 sonrası şiirimizin önemli kilometre taşlarındandır. Süreya 1940 sonrası şiirin Can Yücel’siz değerlendirilmesinin büyük bir eksiklik olacağını düşünür.
Buna rağmen Can Yücel’e hak ettiği değerin verilmediğini söyler.
