24, 25 ve 26 Temmuz’da yapılacak 2. Bingöl Karer Kültür Festivali ön hazırlıkları yapılmaya başlandı. Fiili çalışmalara yönelik, konaklama, ulaşım, sağlık gibi bir çok başlıkla çalışma komiteleri oluşturuldu. Festival Yönetim Kuruluna bağlı olarak çalışacak olan komiteler arası iletişimden KKF başkanı Ekrem Güreş sorumlu olacak. Karer köy muhtarları Festival Yönetim Kuruluna bağlı olarak çalışacak. Stand başvuruları ise Kiğili Mağazası,dan Erdal Yurtsever’e yapılacak(Tel:0426 214 03 69). Başvurular daha sonra Festival Yönetim Kurulu tarafından değerlendirilecektir.
Bingöl – Karer Kültür Festivali aktif çalışma komiteleri:
Almanya’da 1918 bozgununun hemen ardından, varoluşçuluk felsefesi çiçeklenmeye başladı. Nietzche’nin ve Kierkegaard’ın, bir ölçüde de kötümserlik filozofu Scopenhauer’in (1788 – 1860~ yapıtları bu ülkede yeni felsefeye ilk itkilerini kazandıracak etkinliğe çoktan ulaşmıştı. Dünyamızı dünyaların en kötüsü sayan ve kurtuluşu Buddha’cılar gibi Nirvana yolunda gören Scopenhauer, getirdiği bu öznelci yorumla elbette varoluşçu felsefenin kuruluşuna katkıda bulunacaktı.
Varoluş felsefesi en büyük başarılarına Almanya’da ve Fransa’da ulaştı ve gelişimini birbirinden epeyce ayrı iki yolda sürdürdü: Tanrıtanımazlık yolunda ve Hıristiyan inançlılığı yolunda. Tanrıtanımaz varoluşçuluğun başlıca temsilcileri Alman Martin Heidegger (1889 – 1976) ile Fransız Jean-Paul Sartre’dır /dog. 1905). Hıristiyan varoluşçularının başında da Alman Karl Jaspers (dog. 1893) ve Fransız Gabriel Marcel (doğ. 1889) vardır.
İsviçre merkezli iGenea şirketinin yaptığı araştırmaya göre, Avrupa’da yaşayan halklar arasında genetik anlamda “en karışık ve en az safkan” olan topluluk Türkiye halkı
Türkiye’de “safkan Türk” tartışması yaratacak araştırma için Avrupa’nın dört bir yanından DNA örnekleri toplayan ve bunlar üzerinde analizler yapan bilim adamları Türkiye’de yaşayan Türkler’in sekiz farklı etnik gruba ait genleri taşıdığını belirledi. Çalışmada Avrupa’da “safkan” olmaya en yakın halkın ise Ruslar olduğu ortaya çıktı. Aryan ırk için İkinci Dünya Savaşı’nı çıkaran Almanların genetik yapısında ise sadece yüzde 25 Cermen genleri bulunduğu ve hatta genlerinin yüzde 10’luk bir kısmının da Yahudi ırkından geldiği belirlendi. 
Varoluş felsefesi, çağımızın en önemli iki felsefesinden biridir; Marxcılık’la birlikte hemen hemen bütün çağdaş düşünce oluşumlarının dokusuna katılmıştır. Marxcılık ve varoluşçuluk, bir çırpıda kavranamayacak, kısa süreli çabalarla öğrenilemeyecek kadar geniş ve çeşitli felsefe çalışmalarını içerir. Eskiden bir felsefe genellikle bir kişinin, bazen de başlıca kişisinin adıyla anılan bir okulun ürünü olurdu. Çağımızda kültürün ileri derecede yaygınlaşması, felsefeleri kucaklanması güç genişliklere ulaştırıyor. Marks’çılık dediğimiz zaman aklımıza bir bakıma birbirini tümleyen, bir bakıma birbirinden ayrı düşen birçok fılozof geliyor. Varoluşçuluk dediğimiz zaman da. Geniş uzanımlı olsun dar uzanımlı olsun, biz bir felsefeyi ancak öncüleriyle ve yan yana yaşadığı felsefelerle kavrayabiliriz.
1. Ahlaksal nihilizm ve görecilik bir zamanlar yararlandıkları akademik saygınlığı taşımıyor görünürler. Çok sayıda felsefeci ve başkaları yalnızca estetikte ve bilgikuramında değil ama törebilimde de evrenselliği doğrulamaya sürüklenmektedirler. Nihilizmin ve göreciliğin sorgulanması entellektüel mayalanmayı ve çok gereksinim duyulan bir felsefi yeniden diriliş için elverişli koşulları düşündürebilirdi, ama evrenselliğe olan yeni ilgi bir anlıksal derinleşme belirtisi olmaktan çok ideolojik modanın bir belirtisi olabilir. Ahlaksal yükümlülük önesürümleri tipik olarak felsefi sıkılıktan yoksundurlar ve birçok değişik yönde işlerler. Geleneksel Yahudi-Hristiyan kişisel davranış düzgülerinin yanısıra ‘‘almaşık yaşam tarzları ’’nı da, özel mülkiyetin ve toplumsal ayrımlaşmanın yanısıra toplumun eşitlikçi yeniden yapılandırmasını da, minimal hükümetin yanısıra toplumcu ortaklaşacılığı vb. de desteklemek üzere evrensel ‘‘değerler ’’ ya da ‘‘doğrular’’dan söz edilir. Yüksek bir ahlak kavramı belki en yaygın olarak duygusal bir ‘‘sevecenlik’’ ve ‘‘duyarlılık’’ törebilimi ile özdeşleştirilir.
Her istek, bir gereksinimden, bir yoksunluktan, bir acıdan doğar; giderildiği zaman insan yatışır. Ama yatışmamış bir kişiye karşılık, nice yatışmamış ve doygunluğa erişmemiş insan vardır. Üstelik, istek uzun sürer, gerekli olan şeylerin ardı arkası kesilmez; oysa duyulan haz, kısa ve ölçülüdür. Yeryüzünde hiçbir şey yoktur ki, şu iradeyi yatıştırabilsin ya da belirli bir biçimde olduğu yerde durmaya zorlayabilsin. Alınyazısından kopardığımız herşey, dilencinin ayağı ucuna atılan paraya benzer: verilen sadaka, duyduğu acıların sürüp gitmesini sağlayabilmek için, dilencinin hayatını biraz daha uzatmaktan başka bir iş görmez. İşte bundan ötürü, isteklerin ve iradenin boyunduruğu altında kaldığımız; varlığımızı, bizi sıkıştırıp duran umutlara, acı çekmemize yol açan korkulara bıraktığımız ölçüde, ne durup dinlenmek ne de mutluluk söz konusudur. 
Belgesel tiyatro 1835’te Büchner’in Danton’un Ölümü oyunuyla ilk örneği verilmesine, hatta Shakespeare’in birçok oyununu monografilere dayandırmasına rağmen, asıl çıkışını I. Dünya Savaşı sonrasının siyasallaşan Avrupa’sında Almanya ve Sovyetler Birliği’nde yaptı. Özellikle Politik Tiyatro kitabıyla bilinen Piscator’un bu türde dönemi için etkin oyunu vardır. Bu eğilim II. Dünya Savaşı sonrasında da pek çok önemli yazar tarafından sürdürüldü. Siyasal mücadelenin yoğunlaştığı ve ideolojik ayrışmaların olduğu dönemde yükseliş yaşadı ve aynı zamanda siyasal tartışmalara neden oldu. İzleyicilerinde yoğun ilgi gösterdiği belgesel tiyatro etkili olması nedeniyle siyasi iktidarlarında baskılarına maruz kalmıştır.
Genellikle önemli siyasal olaylara ve insanları şaşkına uğratan katliamlara, iktidarın baskıcı yüzünü gösteren görevlilere, dünya-tarihsel olaylara yüzünü dönmüş ve resmi tarihi karşısına alarak gayrı resmi tarihin bir parçası olmuştur.
İnsan; kendini, içinde yaşadığı toplumu, tabiatı, dünyayı, kainatı okuyarak tanır. Okudukça bilgisi, görgüsü artar, düşünce ufku genişler, kendisini daha kolay ifade eder, okuma eyleminin insan olmanın bir gereği olduğunu, insanlık görevi olduğunu fark etmeye başlar; geniş kültürüyle toplumda saygın bir yer kazanır. Okumayı kendisi için temel ihtiyaçlardan biri olarak değerlendirir. İşte bütün bu özellikleriyle “okuma, tutkuların en asilidir.”
Kişilerin zevkleri, anlayışları düşünceleri birbirinden farklı olduğu için okunacak eserler konusunda çeşitli tavsiyeler yapılabilir. Ancak okumaya, türünün başarılı örnekleri olan klâsik eserlerle başlamakta yarar vardır. Türk ve dünya edebiyatından seçilecek bu tarz eserlerden belli başlı örnekler okunduktan sonra yelpaze kişisel zevklere göre genişletilebilir.
AST içinde yer alan oyuncular sendikalı ve sigortalı olarak çalışmak zorundadırlar. Yönetimin aldığı kararla bu durumun istisnası yaşanamaz. Dolayısıyla oyuncuların emekçilerle ilişkileri aynı düzlemin içinde yer alarak korunmaktadır, star oyunculuk ya da oyuncunun şöhret-paranın sağlayıcısı olduğu yanılsamacı tiyatronun yarattıkları bu tiyatronun reddettiği bir atmosferdir. Oyuncular kendilerini emekçi olarak görürler. Toplumsal sorunları tiyatrolarından ayrı düşünmezler. Yaptıkları işin toplumcu anlayışları gereği “kurulmakta olan büyük yapıya” yarar sağlayacak bir anlayışı benimserler. Bu tiyatro ahlakına ve dünya görüşüne aykırı olacak bir projenin içinde yer almazlar. Şöhret ya da zenginlik için yer verilen kötü yapımlar sadece kendilerine değil, içinde yer aldıkları tiyatroya da zarar vermektedir. Oyuncular toplumsal sorunlara karşı duyarlı olmak zorundadırlar. 
3. Teatral mekânlar değişiyor. Bu anlamda İtalyan Sahnenin ve tiyatro salonlarının dışına taşılıyor;
BİR PARANTEZ: YOLU AÇAN HALDUN TANER…
Haldun Taner geleneksel tiyatronun açık biçim, göstermeci anlatım özelliğini epik tiyatronun anlatım tarzıyla birleştirmeye çalışan bir yazardır. Keşanlı Ali Destanı’ndan bu yana yazdığı oyunlarda kullandığı geleneksel özellikleri Ayşegül Yüksel şu şekilde sıralar;
“Karagöz ve Ortaoyunu’nda seyircinin yanılsamaya sokulmayışı ve seyirciye bir oyun izlediğinin anımsatılması; oyunda yoğun bir güldürü ortamının kotarılması; öndeyiş ve son-deyiş kullanımı; oyunun sonunda “İbret çıkarma”; oyunun dokusunun gevşekliği; oyunun akışının türkülerle kesilmesi; gerilimli ve duygulandırıcı sahnelerden kaçınma; oyuncuların sürekli olarak rollerine girip çıkmaları; kişilerin tip boyutunda abartılı olarak çizilişi, söz oyunları, tekerlemeler, bol nükte kullanımı.”[21] 
Felsefe Nedir?
Bu, hayli meşhur ve zor bir sorudur. Onu cevaplamanın en kolay yollarından biri, felsefenin filozofların yaptığı şey olduğunu söylemek ve sonra da Platon, Aristotales, Descartes, Hume, Kant, Russel, Wittgenstein, Sartre ve diğer ünlü filozofların eserlerine gönderme yapmaktır. Bununla birlikte, bu cevabın, konuya yeni giriş yapıyorsanız eğer, adı geçen yazarlar tarafından kaleme alınmış olan bir eseri muhtemelen henüz okumuş olmayabileceğinizden dolayı değildir.
Okumuş olsanız dahi, bu filozofların hepsinin birden paylaştığı ilişkili bir karakteristik gerçekten olsa bile, onların ortak olarak sahip oldukları bir şeyi söylemek herşeye rağmen kolay olmayabilir. Soruya bir diğer yaklaşım, felsefenin “hikmet sevgisi” anlamına gelen Grekçe sözcükten türemiş olduğuna işaret etmektir. Mamafih, bu, felsefenin filozofların yaptığı şey olduğunu söylemekten daha muğlak ve hatta daha az yardımcıdır. Bu genel mütalaalara gerek duyulmaktadır.
“Toplumda yaşanan ve gerginleşen politik atmosferin bir sonucu olarak az da olsa birkaç tiyatro oyunu alışılagelmiş mekânından, tiyatro binasından çıkarak sokaklara, meydanlara, mitinglere ulaştırma girişimleri görülür. Kimi zamanda sokaktaki politik hareketler ve eğilimler doğrudan oyunun içinde yer alır, sloganlar atılır, bildiriler okunur, yumruklar kalkar, marşlar söylenir, yürüyüşler yapılır, politika topluluk bünyesinde ideolojik fraksiyonlar yaratır, bölünmeler ve tartışmalar yaşanır, ya da Sezua’nın İyi İnsanı örneğinde olduğu gibi, tiyatrolara veya sanatçılara karşı saldırılar düzenlenir.” [14]