Yerin bu şiirde küçük bir çocuk ağlamasıdır…

Herşey Tekrardır Biraz

Öperse sakalımı biralanmış bir berber Aşkımın civcivleri kanatlanmış . . . . . . . . . . merhaba şiirlere kılıç çeken gökyüzü yerin bu şiirde de bir çocuk ağlamasıdır (yerin bu şiirde küçük bir çocuk ağlamasıdır) yani ki sen

EY li bir heple başlayan hüzünlerin ve yalnızlığın bekçisi bütün şiirlerin babası üvey babam merhaba EY (artık küçül) ey acıların güç çeşmesi suyun artık beslemiyor çocukları ey babam Merhaba olmasa babamın karısı büyütün artık beni

(ağlamak acıların yontulmuş biçimidir hüzünse bir çocuğun gökyüzünü sevmesidir)

yorgunum bir gülü devşirmekten görseniz/artık yüzüm bozulan bir çiçektir evde kalmış kızların göğsünde sık bulunan beni solduran akşamüstleridir pencerelerde çünkü hüznü hüzün besler yalnızca Merhaba

diyorum bir acıyı ikiye bölmek bir elmayı ikiye bölmek kadar güçtür görseniz/artık yüzüm bozulan bir dengedir. bir serçeyi gökyüzünde barındırmaktan kıyan (bence bütün serçeler yaşlandıkça serçedir)

güneş (ki göğün orospusudur) yatar da çirkinliğin baykuş kuşuyla unutur bir serçeyi kendisiyle sevişmeyi şimdi yaşlanan bir gökyüzüdür hayatı aşkı ve sevişmeyi kendisinde arıyan Merhaba diye bir ses nerden gelirse küçük bir çocuğun (serçeleri çok seven bir çocuğun) eskiyen yüzüdür güneşe karşı

(babam benim annemi sana emanet ediyorum)

Arkadaş Z. Özger Dost Dergisi, Nisan 1970