Ben bütün insanların konuşmasını, okumasını ve dinlemesini istiyorum. Ben bu dünyada ne savaşı, ne zorbalığı kabul ederim. Benim yolum, insanlar arasındaki kardeşliğe gitmektedir…
Şiir ve Polis
Bir gün İsla Negra’da kızcağızın biri bize dedi ki: “Senyor Don Pablo, ben gebeyim.” Ve kısa bir süre sonra da bir çocuk doğurdu. Babasının kim olduğunu hiçbir zaman öğrenemedik. Onun için önemli olan, Matilde ile benim vaftizde bulunmamdı. Fakat buna izin vermediler. En yakın kilise El Tabo’daydı. Bu sevimli köydeki benzinciden her zaman benzin alırdık. Kilisenin papazı benim vaftiz babası olacağımı öğrenince kirpi gibi kabarmıştı. “Neruda hiçbir zaman bu kapıdan içeri adımını atamaz ve çocuğu kucağına alamaz,” demişti. Bunun üzerine zavallı kız üzgün, başı önünde evine geri dönmüştü. Nedenini anlayamıyordu.
Bir gün Don Asterio’nun üzgün olduğunu gördüm. Yaşlı bir saat tamircisidir Don Asterio. Yaşlanmış olmasına rağmen Valparaiso’nun en iyi saat tamircisiydi. Savaş gemilerindeki bütün saatleri de o yapmıştı. Karısı ölüm halinde yatakta yatıyordu. Elli yıllık karısıydı. Bütün ömürleri birlikte geçmişti. Bu büyük derdini belki biraz hafifletirim diye ona birkaç satır yazmak istedim. Ölümle mücadele etmekte olan karısına okurdu. Böyle düşündüm. Doğru mu yaptım bilmiyorum. Şiiri yazdım. Bu el sanatları ustasına ve onun sanatına olan hayranlığımdan, saat tik takları arasında geçmiş olan o temiz hayatından söz ettim. Bir dostum bu şiiri “L’Union” gazetesine götürdü. Gazeteyi Senyor Pascal adında biri yönetiyordu. Benim yergicilerimden biri olan bu bay, şiiri basmak istemedi. Don Asterio’nun elli yıllık hayat arkadaşı öldü. Şiiri kimse okuyamadı.
Ben böyle bir dünya arzulamıyorum. Ben, insanların insan olduğu, kimsenin kimseyi suçlamadığı bir dünyada yaşamak istiyorum. Herkesin her tanrı evine, her basımevine girmesini istiyorum. Hiç kimsenin yolda durdurulup sudan nedenlerle tutuklanmasını istemiyorum. Herkes istediği yere gülümseyerek girsin ve yine gülümseyerek çıksın. Hiç kimsenin kaçmasını ya da izlenmesini istemiyorum. Ben bütün insanların konuşmasını, okumasını ve dinlemesini istiyorum. Ben bu dünyada ne savaşı, ne zorbalığı kabul ederim. Benim yolum, insanlar arasındaki kardeşliğe gitmektedir…
Şiirimle polisler arasındaki buluşmalardan bir daha söz etmeyeceğim. Sadece ben değil, bütün şairler şiirleri nedeniyle tatsız olaylar yaşamıştır. Fakat önemli olan insanların yazgısıdır. Atom bombası ve daha birçok şey, insanları tehlikeye sokmaktadır. Ancak hepimizin gözü yavaş yavaş açılmakta, her şeyi anlamaktayız. Umudum hepimizin birlikte yürümesidir.
Pablo Neruda
Yaşadığımı İtiraf Ediyorum
Sürgün Hayatımın Bağlangıcı ve Sonu bölümünden