”Gülmek bir erdemse asım
gülerdi gülmek için değil
papatyalar açarcasına
o erzincanlı yüzünde
çalışmanın şavkıyla ışırdı gözleri
bugün tek başına da olsa
yarın el ele
garip bir kuştu asım
zümrüdü-anka
küllerini seveyim öpe savura”
Asımla dolaşırken Asımın hem dayanıklılığını hem dakikliğini anlatmak için bu öyküyü anlatıyorum, şimdi ortaya koyuyorum. Ben yoruluyordum biz Avrupada dolaşırken dolaşırken oradan oraya, panelden panele, açıkoturumdan maçıkoturuma “Ben yoruldum be Asım” diyordum. Asım da diyordu ki: “Bunlar mutlu yorgunluklardır be Can” diyordu.