♦ Yazı yazmaya başlayınca en büyük zorluk samimi olmakta. Bu düşünceyi biraz derinleştirmek ve sanatta samimiyetin ne olduğunu tanımlamak gerek. Şimdilik şöyle düşünüyorum, kelime hiçbir zaman fikirden önce gelmez, ya da kelimeyi gerektiren hep bir fikirdir.
Karşı konulamamalıdır kelimeye, yok edilememelidir kelime, cümle de öyle, bir eserin bütünü de. Ve sanatçı yaşamı boyunca yaratma eğilimine karşı koyamamalıdır, yazmadan yapamamalıdır (önce kendisine direnmesini isterdim yazarın, yazmamasını ve bundan dolayı da acı çekmesini)… Samimi olamama korkusu birkaç aydır içimi kemiriyor ve yazmama engel oluyor… Tamamen samimi olmak.
♦ Her şey ancak sevgi ile satın alınabilmelidir. Her kim olursa olsun, her ne olursa olsun, o kimse, o şey, hep onu en çok sevenin eline geçmelidir. Ekmek karnı en fazla aç olanın, tatlılar onu her şeye üstün tutanın…”
♦ Bazı insanlar ne kadar da acaip oluyorlar ? İnsanları ve eşyaları alıştıkları yerde bulamadıklarına hayret ediyorlar.
♦ Hakikat, herkese söylenebilir; ama, fikir, herkesin kavrama gücüyle orantılı olarak söylenmelidir.
♦ Ancak , hiç anlayamayacağımız bir şeyi, asla yapmayacağımızdan emin olabiliriz. Erdemliğe olan güven beni öfkelendiriyor. Çünkü onun mayası anlayışsızlıktır. Sadece mantığa dayanan ve işaretlerin münasebetini anlayan kafa zekasından söz etmiyorum; bu beni ilgilendirmez. İnsan , ancak, yapmaya gücü yettiği şeyi anlar. Bu surekledir ki, tabiatta eşya, bir çarpma yardımı ile ses çıkaracak durumda ise, kendisine yaklaşan sesle titreşir.
♦ Bir adam için “Karakteri var” denildiği vakit onda biraz da kötülük olduğu anlaşılır. Çünkü kişiliğini ifade etmek için çok şey kırıp parçalamak grekir.
♦ Kendi kendinin mutluluğuna engel olmak yolunda insan çok beceriklidir ve bir felâkete ne kadar az dayanacak durumdaysa kendini o kadar buna alıştırmaya güçlü görüyor. (Ben mutluluğumu yaşadığım olaylardan bağımsız tutarak mutluluğu pek kolay bir iş saydığımdan, söylediklerimle başkalarını belirtiyorum.)
♦ Bir dağın her taraftan birden sarp olmasına pek az rastlanır.
♦ İnsanların düşüncelerine çekicilik veren bir şey vardır; o da, kaygıdır. Kaygısı, sıkıntısı olşmayan bir kafa beni öfkelendirir ve sıkar.
♦ Hakikat şudur ki, geçim maksadıyla çalışıp çabalamak zorunda kalmadıkça, ömrümüzü nasıl kullanacağımızı bilmeyiz ve gelişi güzel harcarız.
Andre Gide
Kaynak: Günlük